vrijdag 9 december 2016

GISTEREN OF MORGEN

Als ik iets gejat heb, dan vertel ik dat ook heel eerlijk en mijn titel heb ik onlangs gepikt uit een heerlijke zwijmelfilm....
In die film kon Kevin Kostner kiezen: blijven rouwen om zijn overleden vrouw, of durven vertrouwen op nieuw geluk met een andere vrouw. 'Kies je voor gisteren of kies je voor morgen' zei Paul Newman tegen Kevin Kostner. En nu is dat natuurlijk wel allemaal maar film, dus fictie? Maar er zit wel een kern van waarheid in.

Het is fijn en geruststellend om in het NU, dus vandaag te leven. Het is ook fijn om tradities in ere te houden, tenminste als ze voor jou nog fijn zijn...Maar als je belangrijke beslissingen moet nemen, dan ontkom je er niet aan om naar de consequentie van een beslissing kijken. En daar gaat het hier om.

Wat betekent het eigenlijk: voor gisteren of voor morgen kiezen? Laten we die zin eens even onder het vergrootglas leggen.
Een van mijn oud-collega's had daar een heel wijze spreuk over. Die zei altijd 'als je doet wat je deed dan krijg je wat je kreeg. Even laten bezinken, twee keer lezen en ja hoor, het klopt als een bus.

We beginnen met GISTEREN.
Volgens Van Dale's woordenboek betekent 'gisteren'  'De dag voor vandaag' .
Gisteren is dus al geweest, dat heb je al gehad. Je kunt er voor kiezen om gisteren vast te houden, maar dat heb ik al geprobeerd, en het is me niet gelukt want het is alweer vandaag. Gisteren is definitief voorbij. Gisteren staat ook voor iets ouds en morgen voor iets nieuws.

Je kunt wel een oude herinnering aan gisteren ophalen en bewaren, je kunt ook een oud gevoel wat daar bij hoort ophalen, maar dat is van gisteren, dus OUD. Stel nu, dat er gisteren iets heel vervelends is gebeurd. Je hebt te horen gekregen dat je ziek bent of je baan bent kwijt geraakt. Verdrietige gebeurtenissen die een flinke impact op je leven kunnen hebben. Je hypotheek niet meer kunnen betalen? of, hoe ziet je leven er straks uit met deze ziekte?
En nadat je dat vreselijke nieuws gisteren hebt gehoord, zit je vandaag op de bank en haal je het gesprek weer voor de geest en het verdriet dat erbij hoorde, ook. Morgen doe je weer hetzelfde. En overmorgen ook. Je blijft die nare (oude) herinnering maar herhalen en daaraan gekoppeld dat (oude) verdriet. Je houdt het levendig en je wordt er niet gezonder van en er is niemand die de hypotheek voor je gaat betalen. Heeft het dan zin, dit te blijven herhalen of vast te houden?

Maar je kunt ook voor MORGEN kiezen. Op die manier ben je niet met de bezig met gisteren, iets ouds, maar bezig met iets nieuws. Morgen is nog blanco. Je mag het helemaal zelf invullen.
Als je dan toch niet meer kunt doen wat je deed, kun je net zo goed iets gaan doen wat je (ook) leuk vindt. Je bent immers niet je werk of je gezondheid. Je bent zoveel meer. Misschien mag dat nu iets meer de aandacht krijgen Je bent afgeleid van het verdriet, je bent toch productief, en nog belangrijker! Je zorgt goed voor jezelf en hoeft je daar niet schuldig over te voelen. Immers als het met jou goed gaat, gaat het met je omgeving ook goed. Een schuldgevoel komt uit onszelf. Daar zorgt ons ego wel voor. Toen ik tijdens mijn pelgrimstocht noodgedwongen met de bus moest reizen i.v.m. blessure, nou had je mijn ego eens moeten horen!!! En toch heb ik voor mezelf durven kiezen, voor mijn gezondheid en omdat ik mijn tocht wilde afmaken.
Toen mocht ik het mezelf even wat makkelijker maken, even uit die tredmolen van zelfdiscipline.

En even terugkomend op het spreekwoord van mijn collega.
Er komen gegarandeerd een heleboel 'ja maars' voorbij op dit punt maar ik nodig je toch uit om bij jezelf eens oprecht te rade te gaan, waarom je in die specifieke vervelende situatie terecht bent gekomen? Is het een signaal? Wil dat iets zeggen over hoe je met je eigenbelang/geluk/gezondheid om gaat. Goed voor jezelf zorgen heeft niets met egoïsme te maken. Het is onze allerhoogste prioriteit.
Vertel me, wat doe je als het morgen beter gaat. Doe je dan weer wat je deed? En krijg je wat je...


woensdag 30 november 2016

HET BEVOLKINGSONDERZOEK

Net als iedere 50 plusser kreeg ik ook dit jaar weer een uitnodiging voor een bevolkingsonderzoek, wat zeg ik... 2 uitnodigingen!
Eentje preventief voor borstkanker en eentje voor darmkanker.
Nadat ik het eerste darmkankeronderzoek verprutst had, heb ik met het bureau gebeld om een nieuwe envelop met inhoud aan te vragen. Binnen een X aantal dagen zou het binnen zijn. Maar er kwam geen nieuw onderzoek. Dus na een kleine maand maar weer bellen en ja hoor, klapperdeklap, er lag een nieuwe envelop inclusief alle benodigdheden voor dit onderzoek in de bus. Een goed moment uitgezocht, monstertje geleverd en dopje erop.

Envelop op de bus en hoppela, enkele dagen later had ik al bericht dat alles OK is. 😌

En toen lag daar nog mijn uitnodiging voor het bevolkingsonderzoek voor borstkanker... Ik keek eens even naar de datum en tijd van de afspraak en heb die toen gewijzigd i.v.m. een andere afspraak. Daarna kwam er weer iets tussen, en heb ik nogmaals de afspraak verzet. (Ik zat er ook wel een beetje tegen aan te hikken moet ik toegeven. De vrouwen die dit onderzoek kennen, snappen wat ik bedoel...)
Op de dag van de afspraak kreeg ik een telefoontje dat de afspraak kwam te vervallen i.v.m. een storing en dat ik kon kiezen voor een onderzoek in een ander dorp, want de wagen ging vertrekken uit mijn woonplaats. Ik kon dan die nieuwe afspraak dan niet meer zelf wijzigen, maar moest op het door hen gekozen tijdstip voor onderzoek komen. Maar omdat ik ook nog andere (vaste) verplichtingen heb op enkele dagen, is het voor mij de vraag geworden of ik dan kan? Men zou proberen er rekening mee te houden.

Als er twee keer achter elkaar zulke dingen gebeuren, het loopt niet soepeltjes zal ik maar zeggen, dan gaat er bij mij een lampje branden... Dan begin ik altijd een beetje na te denken. Ik was natuurlijk wel een beetje pissig op die organisatie dat ik nu naar een ander dorp moet, en ik geen invloed op het tijdstip kan hebben ggrrrrrrrrr. Maar anderzijds, hoeveel opzet is er bij een storing??

Nu ben ik me dus serieus aan het afvragen of ik nog wel deel zal nemen aan dit onderzoek? Niet omdat ik naar een andere plaats moet, maar omdat ik steeds meer vertrouwen in mijn lijf durf te krijgen. Lange tijd heb ik niet geluisterd naar mijn lichaam en heb het veel stress bezorgd en ik ben niet altijd even verstandig met voeding en beweging omgesprongen... En toch heeft mijn lijf me nooit echt in de steek gelaten. Waar ik trouwens ontzettend dankbaar voor ben. Wel ken en respecteer ik mijn grenzen nu. Ik vertrouw er op dat mijn lijf in orde is en mij laat weten wanneer er iets niet klopt.
Het alternatief is dat ik me laat leiden door (goedbedoelde zorg door de overheid) angstmakerij, van stel! er is iets mis??? Zo heb ik ook helemaal niets met een griepspuit, nooit gehad ook trouwens. Lieve mensen, ik ben er nog niet uit. Ik kies er steeds meer voor om in vertrouwen te leven en niet in angst. Maar dit is ook voor mij ook een hele grote stap, waar ik eens even goed over na moet denken... Hoe denken jullie daar over?

dinsdag 15 november 2016

VRIENDSCHAP EN PIJN

Regelmatig lees ik op Facebook spreuken die gaan over vriendschap, of het verlies er van. Als alles gladjes verloopt in je vriendschappen, dan post je zo'n spreuk (denk ik) niet, of roep ik nu iets onzinnigs? Ik vraag me af, als ik een van die spreuken lees, of er soms pijn of teleurstelling achter zit? of juist bevrijding... want niet iedere 'vriendschap' is altijd even leuk. Er zijn er ook vriendschappen die heel veel energie kosten 😌

In de praktijk werkt het vaak zo, dat je bij een ingrijpende omstandigheid als ziekte of het verlies van een dierbare je de steun van vrienden, familie en/of collega's verwacht. Maar juist op het moment dat je ze het hardst nodig hebt lijken mensen  af te haken.
Veel mensen (ik ook vroeger) gaan dan bij zichzelf te rade en zoeken naar een mogelijke vergissing die ze misschien gemaakt hebben. Wat heb ik fout gedaan?  Maar wat, als je je hersens pijnigt en je kunt niet bedenken waar het misgegaan is? Waarom zie je dan je vrienden, familie, je collega's niet meer? Jij bent/was er toch ook voor iedereen? je toont/toonde toch ook voor iedereen belangstelling of  gaat/ging op bezoek...

Waarom haken mensen af?

Misschien vertel ik niets nieuws, misschien ook wel.
Teleurstelling over afgehaakte vrienden of contacten heeft vaak te maken met  je verwachtingspatroon. Je verwacht, dat mensen zich gedragen zoals jij zelf ook in het leven staat. Jij bent attent, belt, gaat op visite enz. Dat hoort bij jouw normen en waarden en heeft ook te maken met een stukje van je persoonlijkheid.
Iedereen heeft een eigen persoonlijkheid, een eigen kijk op het leven, eigen normen en waarden en hun eigen beperkingen... en die kunnen en mogen afwijken van de jouwe.

Graag wil ik een ervaring met jullie delen die ik tijdens een retraite had, enkele jaren geleden.
Ik verbleef gedurende een week met nog ca 8 vrouwen op een afgelegen plek in de bergen in Spanje.
Op een dag kregen we een opdracht, die mij altijd bijgebleven is en waarvan ik veel geleerd heb. We moesten ons in de groep opsplitsen in tweetallen en ons als tweetal even afzonderen. De een moest de ander een verhaal, ervaring of voorval vertellen, dat hem/haar ooit diep geraakt heeft, of voor veel verdriet heeft gezorgd en waarover zelden gesproken werd.
Er vloeiden links en rechts en ook bij ons, de nodige tranen. Velen leken een zware last mee te dragen, maar hadden daar tijdens het verblijf niets van laten merken. Na deze oefening keken we met heel andere ogen naar elkaar, wetende dat ieder zijn eigen verhaal had.  Verdriet is niet altijd zichtbaar. Iedereen ontwikkelt zijn eigen overlevingsmechanisme en heeft soms tijd nodig. Als je er bij stil staat dat je het verdriet of de reden voor het gedrag van de ander niet altijd kent, zou je dan niet minder snel oordelen? Stel dat zijn verdriet een rol speelt in het contact met jou?


Mensen kunnen dan uit elkaar groeien, zonder dat er een kwaad woord gevallen is, of iemand iets 'verkeerds' heeft gedaan. Je hebt altijd een keuze hoe je er naar wilt kijken. Je kunt het gevoel hebben in de steek gelaten te zijn, of  je kunt er gelaten mee omgaan en accepteren dat mensen komen en mensen gaan.
of
Misschien kun je zélf de ander benaderen en hem/haar laten weten dat je hem/haar hebt gemist, en vragen of alles oké is? Zo hou je zelf de regie in een vriendschap als je moeite hebt met loslaten...

Ja, loslaten is een kunst.


woensdag 2 november 2016

CO-CREATIE

Enkele jaren geleden hoorde ik voor het eerst de term CO-CREATIE.
Wat co-creatie betekent, ontdekte ik voor het eerst bij mijn oude werkgever. Samen met een aantal collega's werden we door onze werkgever uitgenodigd om een nieuw plan van aanpak te bedenken. Op creatieve manier, out-of-the-box denken moesten we met iets geheel nieuws komen.
Termen zoals out-of-the-box hoor je steeds verder. Het is een uitnodiging aan je creatieve geest om eens iets te bedenken wat totaal afwijkt van het oude...
Co-creatie is iets wat je niet alleen kunt doen, je doet het samen. Je zoekt partners, gelijkgezinden of collega's om samen iets te creëren...

Nou heb ik een heel typisch voorbeeld gevonden hoe co-creatie er in de praktijk kan uitzien. Dat wil ik graag met jullie delen.
In  mijn vrije tijd schilder ik wel eens. Toen ik begon te schilderen probeerde ik vooral veel NA te schilderen. Maar daar bleek ik niet zo goed in te zijn. Op een dag ontdekte ik dat ik vanuit mijn intuitie kon schilderen en op het doek verschenen de wonderbaarlijkste creaties. Niet allemaal even mooi, zo blijkt. Maar oefening baart kunst.
Een van mijn creaties was een vlinder in de natuur... leuk geprobeerd, maar dat werd 'm niet. Dan maar weer opnieuw, nu ontstond er een soort planetenlandschap. En zo heeft het een aantal maanden op mijn schildersezel gestaan. Ik kon me er niet toe brengen er iets mee te doen. Maar dat deze ook geen blijvertje zou zijn, stond eigenlijk al lang vast.

Op een gegeven moment heb ik de kwast, het paletmes en mijn verf gepakt, en hup! weg met het planetendoek. Zo makkelijk gaat dat als je schildert. Bevalt het je niet wat je ziet, dan schilder je het gewoon over. Was het in ons leven maar zo makkelijk. Vergissinkje wegpoetsen en iets moois voor terugtoveren.

Bij poging 3 lukte het me om een prachtige achtergrond te creeren....met daarop een mooie, gele krachtige zon. Ziezo, dat had ik dan toch weer mooi voor mekaar. Ik werd er helemaal blij van! Maar ook dit schilderij werd niet gepromoveerd tot wanddecoratie....Hmmmm, wat ontbreekt er dan?

Toen kwam ik Har tegen...toevallig, haha jaja. Har heeft samen met mij in een atelier voor hobbyschilders een tijdje geschilderd. Har maakt prachtige schilderijen, en ik bewonder zijn stijl.  Het atelier werd opgeheven en ieder ging zijns weegs.
Ik legde hem uit, dat ik mijn schilderij niet kon afmaken, en we spraken af dat hij na mijn reis naar Santiago een kijkje zou komen nemen.
En zo geschiedde...Na even bijgepraat te hebben met een kop koffie, liet ik Har mijn creatie zien. Zoals het een kunstenaar betaamt, bekeek Har vanaf een afstandje het schilderij. 'Er ontbreekt iets aan' was zijn conclusie. Oeps! 'Een beetje meer kleur' was zijn advies. Nog een keertje 'oeps' ! (ik dacht dat het kleurig genoeg was).
Na een korte aarzeling zette ik mijn ego resoluut opzij en vroeg hem mij uit te leggen wat hij bedoelde.   Ik vertrouw op de kwaliteiten van Har, ik weet immers dat hij een vakman was. Dus hield ik een schilderschort omhoog. Achter ons lagen penselen, verf en paletmessen al klaar en  Har aarzelde even.  Hij gaf toe dat zijn vingers begonnen te jeuken. Nadat ik hem carte blanche had gegeven, trok hij zijn jasje uit en de schort aan, en stroopte zijn mouwen op. Hij nam de verf, mengde, zocht een penseel uit en begon!

Na een halfuurtje had mijn schilderij met een paar gerichte penseelstreken een ware metamorfose ondergaan. Ja,  zo hoorde het te zijn. Dáár werd ik helemaal blij van! Nu was mijn schilderij echt af.
Dankzij de samenwerking met Har, was het práchtig geworden. Nu mag er ook een mooie lijst om en kan ik het eindelijk ophangen.

Het schilderij hangt in de kamer, mooi ingelijst, en op een passende plek. Een prachtig voorbeeld van co-creatie. Met zijn drieën, Har, ondergetekende en de inlijsterij, hebben we een prachtig werkstuk afgeleverd. Zo werkt dat dus.
En mooi was, toen ik Har weer sprak, dat hij vertelde dat hij thuis zijn schilderij nu ook had afgeschilderd. Zo zie je maar weer waar samenwerking toe kan leiden.
Maar ook hoe je soms het lef en de moed moet opbrengen om iets waar je veel energie, liefde en tijd in hebt gestoken, te 'offeren' ten behoeve van een bijzonder eindresultaat, jouw uiteindelijk doel. Nu pas zichtbaar geworden omdat je de moed hebt om opnieuw te beginnen.  Het is je beloning voor je moed, samenwerking en geen genoegen nemen met minder. Op de schilderijen zie je dat de zon op ieder schilderij is vertegenwoordigd. Zij het op een eigen wijze. De vlinder  op het allereerste schilderij (gemaakt in 2013) kondigt de transformatie al aan.







Dit wilde ik vandaag even met jullie delen.

donderdag 20 oktober 2016

HOE EEN TWEEDE WERKDAG EEN EERSTE WERKDAG WERD

Toen ik gisteren, (19-10-2016)  het stuk in De Limburger las over 'Praat op je eerste werkdag' kreeg ik een flashback en moest ik even terugdenken aan mijn eerste werkdag, jaren geleden.
In bovengenoemd krantenartikel wordt geadviseerd om meteen de eerste dag al in gesprek te gaan met je nieuwe collega's, iedereen gelijk een hand te geven, taken te weigeren die je niet wilt doen en wees niet te nederig...
Stuk voor stuk goede adviezen. Voor mij hadden ze 10 jaar eerder mogen komen. Want wat gebeurde er toen op mijn eerste werkdag.....


Na 2 maal (enthousiast en vastberaden) gesolliciteerd te hebben, een assessment glansrijk doorstaan te hebben, was mijn 3e poging succesvol. Mijn nieuwe leidinggevende belde tijdens mijn vakantie dat ik welkom was op zijn afdeling en ik sprong een gat in de lucht. Yes! eindelijk, de aanhouder wint...Wat was ik blij!

Ik had zo uitgekeken naar deze baan, en wilde nog liever vandaag dan morgen beginnen. Het was een andere functie binnen een organisatie waar ik toen werkzaam was. De overstap verliep daarom redelijk makkelijk.
In de loop der tijd was ik al eens eerder op mijn nieuwe afdeling geweest en kende ik enkele van de nieuwe collega's van gezicht.
Mijn eerste werkdag in mijn nieuwe functie naderde. Nu kon ik eindelijk echt iets betekenen voor mensen, in mijn nieuwe functie wilde ik er voor mijn cliënten zijn en ze zo goed mogelijk verder helpen.  Ik had weliswaar geen op maat gesneden opleiding voor deze baan genoten, maar ik bezat genoeg boerenverstand, werklust, enthousiasme en optimisme om vol vertrouwen aan de slag te gaan. Bovendien had ik kennis van systemen, wetgeving en kende ik de organisatie al.
Omdat we flexibele werktijden hadden, begon ik al in alle vroegte. De vorige dag had ik mijn persoonlijke bezittingen van mijn oude afdeling al naar de  nieuwe verhuisd.
Mijn leidinggevende was er al en heette me welkom en ik maakte meteen kennis met mijn nieuwe buurvrouw. Ook voor haar was het de eerste werkdag. We hadden nu een bureau, een computer en kreeg een gedeelte van de dossiers van een collega die vertrokken was. Die collega had al wat aanwijzingen doorgegeven en zo kon ik van start.
Daar zat ik dan. Aan mijn nieuwe bureau, met een nieuwe collega naast me en een stapel dossiers voor me. Mijn leidinggevende trok zich terug en ik begon aan mijn dag.
Mijn nieuwe collega en ik vroegen ons af, wanneer we aan de rest van de collega's voorgesteld zouden worden.... Het voelde best wel raar, om in een kantoortuin met ca 40 mensen zo de dag te beginnen. Bescheiden! als we waren op onze eerste dag, begonnen we braaf onze dossiers in te zien, en wachten we geduldig op de introductie.
De overige collega's druppelden binnen en begonnen aan hun werk. We wachtten nog een tijdje, maar onze leidinggevende liet zich niet meer zien.  En (onvoorstelbaar nu voor mij) zo verstreek de dag, zonder dat we kennis maakten met de andere collega's van onze afdeling. Een enkeling kwam zich overigens zelf voorstellen. Met een gemengd gevoel verliet ik op het einde van de dag de afdeling en vertrok naar huis. De volgende dag trokken mijn nieuwe collega en ik de stoute schoenen aan en begonnen op een rondtocht langs de collega's. Ik stelde me voor en vroeg naar hun werkzaamheden en maakte een praatje. De morgen verstreek en ik bezocht ook onze collega's die op een andere verdieping ondergebracht waren. Ook daar weer voorstellen, praten en veel vragen. Zo werd mijn tweede werkdag, mijn eerste werkdag.

Nu jaren later, kijk ik met heel andere ogen naar mijn gedrag van toen. Het artikel in de krant laat echter zien, dat er kennelijk meer mensen rondlopen die, net als ik toen, deze tips goed kunnen gebruiken. Zouden deze mensen zich ook zo voelen, als ik me toen voelde? Onzeker, afwachtend, te bescheiden, niet assertief genoeg...? Niet zelf de regie durven te nemen?

De mensen die mij nu kennen, zullen dat persoontje van pakweg 7 jaar geleden niet meer in mij herkennen. Die is gelukkig voorgoed verdwenen. Het Talentenspel heeft daar op een geweldige manier verandering in gebracht.
Hoe je je voelt in bepaalde situaties is vooral je eigen verantwoordelijkheid. Hou zelf de regie, je hebt immers altijd een keuze. Als je dat inziet, wordt het leven een heel stuk positiever.
Ben je bijvoorbeeld ziek, of zonder werk, dan kun je aan het feit zelf misschien niets veranderen, maar misschien kun je een ander manier vinden om er mee om te gaan?





woensdag 5 oktober 2016

Kun je nog iets anders?

Jazeker!

Soms heb je van die dagen, dat je de krant open slaat en het ene interessante artikel het andere opvolgt. Ik moest even een keuze maken waar ik iets over kwijt wilde in dit blog... Omdat ik vandaag naar een bijeenkomst ben geweest én naar John de Wolf heb zitten kijken in de talkshow van Pauw, is mijn keuze gevallen op het artikel in De Limburger van 5 oktober 2016 'Jazeker, er is leven na de bank'. Over dat thema wil ik wel iets met jullie delen.

Het artikel beschrijft het ontslag van een veertiger die beroepsmatig een heel andere koers is gaan varen. Een prachtig voorbeeld hoe het ook kan. Van een bank overstappen naar een wijnwinkel.... Dat is toch op zijn zachtst uitgedrukt een heel andere tak van sport! Maar het klinkt mij niet onbekend in de oren, het is wat ik steeds vaker zie en toejuich. Mensen, kom uit je comfortzone, je bent niet je beroep, je bent zo veel meer. en inderdaad, áls je, zoals in dit verhaal, van wijn houdt en het is je hobby en je hébt ook nog wat mooie andere talenten in huis, waarom zou je dan niet je passie gaan volgen. Ik ken een psycholoog die nu meubelmaker is en een medewerkster in de zorg die met hondenmassage is gestart. Volg je hart, lijken deze mensen te zeggen...

De kunst is om eens serieus  bij jezelf te rade te gaan (bijvoorbeeld tijdens een wandeling in de natuur) wat je echt wil, en of je nog wel terug wil in het vak wat je ooit geleerd hebt. En daar kom ik dan weer bij John de Wolf uit. Ik weet nog dat ie als profvoetballer ooit o.a. bij FC VVV gespeeld heeft, maar ik wist niet dat hij zich nu met re-integratie bezig houdt. Toch ook werkelijk iets heel anders!!  Bij Pauw vertelde hij dat hij als ambassadeur van de ouderenwerkloosheid (en 50 plusser inmiddels) in Den Haag was uitgenodigd om zijn verhaal te doen. Een succesverhaal, want drie van zijn pupillen waren inmiddels onder de pannen als portier bij een hotel. Ik wed dat die drie een heel andere achtergrond hebben.

En waar wil ik nu met deze voorbeelden naar toe, vragen jullie je misschien af. Dat wil ik graag uitleggen. Sinds 1 september ben ik aangesloten bij een groep ondernemers die zich richt op de doelgroep 45+ zonder werk. Deze club probeert de 45 plusser zonder werk, een vergeten doelgroep, niet alleen te ondersteunen bij zijn zoektocht naar werk, maar heeft ook aandacht voor welzijn en vitaliteit.  Deze groep heet




A4Works organiseert volgende week dinsdag, 11 oktober een inspiratieshow & arbeidsmarkt voor 45+ in het Continium in Kerkrade. Ken je iemand die wellicht geïnteresseerd is, vertel dan dat ie op de website van A4Works op de agenda de details van deze bijeenkomst kan nalezen. Misschien is er onder jullie iemand die de volgende keer zijn of haar succesverhaal in de krant ziet staan. Er zijn genoeg voorbeelden dat je ook al ben je 'op leeftijd' je nog heel waardevol voor de maatschappij en arbeidsmarkt bent.  Laat je niet aanpraten dat het niet zo is.

Ik ben er ook de volgende week dinsdag, en ik hoop je daar te ontmoeten.

Nog woord van motivatie ter afsluiting..

donderdag 29 september 2016

Camino Portugues, aankomst in Santiago De Compostella

's Ochtends om 5:30 uur hoor ik de wekker van Rike afgaan. Dit moet een vergissing zijn. Maar nee, kennelijk klaarwakker en vrolijk staat ze naast haar bed en begint te rommelen met spulletjes en rugzak. Ik vraag haar of ze serieus nu al wil vertrekken. En ja hoor, het is menes. Dan kruip ik ook uit mijn bed en maak het licht aan. Normaal op dat tijdstip bijna een doodzonde in een herberg, maar we slapen in een aparte ruimte, dus het licht kan gewoon aan. Wel zo handig met inpakken.
Om 6:00 uur sluipen we in het pikkedonker, als eersten, de herberg uit. Het is een heldere sterrenhemel met een duidelijk zichtbare sikkelvormige maan en een heerlijke temperatuur.
Na 2 uur met een zaklampje door het donker gelopen te hebben, zien we de eerste koffietent aan de rand van een bos staan. Hij opent net zijn deuren. We zijn de eerste klanten vanochtend, vertelt de man. Gelukkig heeft hij de koffie klaar en genieten we van een dampende kop 'koffie americano.' Dan weer gauw verder, het is verder lopen dan we dachten. Langzaam komt het daglicht te voorschijn. We zien de maan verdwijnen en de zon opkomen. Helemaal in de verte zijn de eerste contouren van de stad al zichtbaar. Maar het pad slingert zich alweer een bos in. Ik grap tegen Rike, dat we zometeen zeker pal naast de kathedraal opduiken. Aan de rand van de stad worden we geconfronteerd met 2 km palen die allebei precies in tegenovergestelde richting wijzen. Spaanse humor? We besluiten naar rechts af te buigen, weer een bosje in, dat uitkomt in een volgende stadswijk. We wéten dat we in Santiago zijn, maar we hebben nergens een bordje zien staan. Rond 10:00 uur lopen we het plein bij de kathedraal op. Het voelt onwerkelijk dat we er nu echt zijn. We lopen nog een beetje rond, op zoek naar een ontbijt. We hebben vorige dag een stuk cake ingeslagen, maar dat was vanochtend al vroeg opgegeten. Bij het Pelgrimsbureau staat een lange rij pelgrims om hun Compostella op te halen, We zitten beetje krap in de tijd dus we besluiten maar een andere keer terug te komen. En ik moet ook nog op zoek naar een onderkomen voor die nacht. Bij voorkeur een kamer! Rike en Andreas hadden allebei al gereserveerd. Ik vertrouwde er op dat ik wel een bed zou krijgen. Onderweg naar de kathedraal (en ook in de tijd na de mis) komen we vele bekende pelgrims van onderweg tegen. Iedereen begroet elkaar uitbundig en hartelijk! Allemaal blije mensen...
Om 12:00 uur begint de pelgrimmis en we willen graag een zitplaatsje, dus we zijn al genoodzaakt rond 11:00 uur een plaats te zoeken. Er zijn een aantal banken beschikbaar voor pelgrims en we bemachtigen een plaatsje vooraan, en reserveren er meteen eentje voor Andreas. We hadden hem al laten weten dat we in Santiago waren aangekomen, en waar hij ons kan vinden. Dan zijn we samen in de kerk en nemen we al afscheid van Andreas, die die namiddag al zijn vliegtuig heeft. Er volgt een dienst in het Spaans, de pelgrims worden begroet. Het voelt goed om er te zijn en om mij heen zie ik veel pelgrims in stilte en met gebogen hoofd ook luisteren. De priester krijgt het voor elkaar om de aandacht vast te houden, ook al versta je van de preek slechts enkele woorden. Dan wordt het wierooksvat weer gebruikt. Een indrukwekkende gebeurtenis, die mij net als de vorige keer weer fascineert.( https://www.youtube.com/watch?v=hc_3AFi4HUQ )
Hiermee is onze reis officieel ten einde.

Rike en ik brengen nog enige uren samen door in Santiago, we eten die avond samen en de volgende dag ben ik aan de beurt om te vertrekken. Op Schiphol zal ik nog net de laatste trein naar Roermond kunnen halen.

Onderstaand nog een paar foto's van deze laatste dag in Santiago de Compostella.

een groententuin in het donker

De laatste km paal met afstandsvermelding en  Santiago in zicht


Spaanse humor of een uitdaging?

met de neus vooraan...

de Credential (pelgrimspas) en de Compostella 


zondag 25 september 2016

Camino Portugues, de laatste loodjes

Het is zover. De laatste paar dagen heb ik met Rike en Andreas doorgebracht.  Samen met medepelgrim Rike overnacht ik 12,5 km voor Santiago. Andreas is door gelopen omdat zijn vliegtuig morgenmiddag al vertrekt. Het voelt een beetje vreemd zo'n laaste dag. Na morgen hoeven we niet meer met een rugzak te wandelen, maar start het dagelijkse leven. Ook fijn.
Nu nog lopen we vele bekenden tegen het lijf.  Gisteren en vandaag heb ik de groep Italianen weer teruggezien. Ben benieuwd of ik de Engelsen nog terug zie, of Anna? Het is leuk om al die pelgrims onderweg te ontmoeten. Je loopt een tijdje samen en dan gaat ieder weer zijns weegs. Maar in Santiago zie je de meesten weer terug. Dan is het net een dorp.
Deze camino lijkt in niets op de vorige. Het eten, de herbergen, mijn instelling, mijn verwachtingen, alles is anders.
Ik ben de camino gestart met een aantal vragen waarover ik eens rustig wilde nadenken.  Ik mag wel stellen dat er wat dingen zijn veranderd. Ik heb veel met mensen gelopen, gegeten en gesproken, maar in de vele tussenliggende uren alleen, komen de inzichten, en dromen..... Als je aan niets anders hoeft te denken dan je bed, je eten en je kilometers op een dag, heeft je onderbewuste cq je gevoel/intuïtie de gelegenheid om antwoorden te vinden op je vragen. Daarom alleen al kan een wandeling in de natuur op zijn tijd effectiever zijn dan lange gesprekken of gepieker.

We zaten voor de deur van deze albergue en zagen alle pelgrims voorbij komen. Met velen was er al een eerder contact in een van de herbergen, maar sommigen waren ook niet bekend, zoals een medewerker (editor) van een engelse krant. Daarmee hadden we een gesprek over natuurlijk de Brexit en de verkiezingen in USA. Interessant!

Omdat ik er geen idee van had of ik achter liep op de meute of voorop, was het een verrassing wie we nog zouden ontnoeten. De Engelsen zijn in ieder geval nog achter ons. De italianen zijn vandaag doorgelopen naar Santiago. Een Duits paar was klaar met de camino Primitivo, besloot om de Portugese er nog even achteraan t doen. Ik ken hun sinds meerdere overnachtingen, zij overnachten ook weer hier. We hebben vanavond kennis gemaakt met een Schot en een Deense. Leuk om al deze mensen morgen in Santiago weer te zien.
Een aparte wereld, en iedere pelgrim heeft zijn eigen verhaal. Zo heeft Andreas mij uitgelegd wat een museumdag is. Wat zie je in een museum? Bijzondere dingen. Als je 's morgens wakker wordt en je kiest voor een museumdag, dan sta je misschien wat vaker stil bij de bijzondere gebeurtenissen, dingen om je heen. Je zou vaker voor zo'n museumdag mogen kiezen.
Daarmee sluit ik af voor vandaag. Voor ons is het bedtijd, want wij willen morgen om 12:00 uur in de kathedraal zijn, waar we afgesproken hebben met Andreas. Welterusten alvast en maak er morgen een museumdag van.


donderdag 22 september 2016

Camino Portugues dag 9

Na de zware dag van gisteren besloot ik me zelf eens te verwennen. Anna en ik waren 10 uur onderweg geweest, maar we hadden ons tempo aangepast en van een uitgebreide gezonde lunch genoten. Ik besloot om mijn doel van vandaag vast te leggen en een bed te reserveren. Het werd Ponteverdra.

We zagen gisteren ook alweer dat de municipal (goedkope gemeenteherberg) vol was, en toen wij als laatsten de herberg/hostel/albergue binnen kwamen, zaten zij ook vol.
Anna ging boodschapjes voor volgende zware dag v 40 km doen en ik ging in conclaaf met de herbergier.
Nu ik mijn doel gekozen had, koos ik in overleg met de herbergier ook een hostel uit in Ponteverdra en besloot ik voor de eerste keer in mijn carriere als pelgrim om mijn bagage vooruit naar de locatie te laten sturen. Wel een beetje eng!

Toen ik dat allemaal geregeld had, namen Anna en ik nog een slaapmutsje en namen afscheid. Zij zou om 7 uur vertrekken en ik om 8.

'S nachts werd mijn keelpijn stukken erger en ik besloot meteen om dan de volgende dag alleen te lopen, zodat ik mijn keel kon sparen.
Vanochtend verliet ik  ik lichtbepakt en fris de hostel en wandelde in een slakkengang door de schemerachtige straten. Het duurde nog 1,5 uur voordat de eerste koffie/ontbijtgelegenheid in zicht kwam. Het werd een behoorlijk pittig stukje bergop en steil!! bergafwaarts. Ik zag veel zweetdruppels parelen bij menig pelgrim. Nu ik in mijn eentje liep en verzekerd was van een bed, nam ik ook weer meer tijd om foto's te maken.

Om 13:00  uur was ik op plaats van bestemming. Voordat ik mijn eigen hostel had gevonden, zag ik een lange rij wachtenden, waaronder om mijn 2 italiaanse badkamergenoten. Zij spotten mij ook en ik werd  spontaan geknuffeld. Er stonden meer bekenden te wachten. Maar openbare herbergen gaan pas laat in de middag open. Ik liep verder en zag na 200 mtr mijn eigen herberg. Mij rugzak stond al op me te wachten. Opluchting!!
Ik kreeg een eenpersoonsbed toegewezen, kon me lekker douchen, (het was nog rustig) en mijn wasje doen.
Je betaalt wel ietsje meer, maar je krijgt er veel voor terug. Nu kon ik ook mijn nieuwe ticket uitprinten. Aanvankelijk zou ik zaterdagochtend vliegen, maar na omboeking kan ik dinsdagavond al terug vliegen. Fijn!
Vorig jaar ben ik 5 weken onderweg geweest, nu nauwelijks 2. Ik kan het verschil tussen de ene en de andere camino niet uitleggen, maar het is er wel.

Het is 15:00 uur. Alle verplichtingen zijn geregeld en nu kan ik me op morgen oriënteren en in alle rust verderwandelen.
Het wordt steeds drukker op de camino. Vanaf morgen/overmorgen komen enkele camino's samen en zal het gevecht om een bed beginnen. Ik zal daarom goed moeten plannen.

Het was bewolkt, maar nu schijnt het zonnetje. Eerst maar even een comfortabele plek zoeken buiten om uit te rusten. Misschien kom ik nog bekenden tegen.





dinsdag 20 september 2016

Camino Portugues dag 7

 In de herberg was het zo druk op het net dat ik gisteren geen verbinding kon krijgen. Dag 6 heb ik alleen via fb kunnen versturen.  Ik heb de nacht met 2 italiaanse dames doorgebracht in een professorisch in gerichte slaapkamer. Met wat creativiteit kreeg ik het douche/ wc gedeelte met een matras op de grond. Prima slaapplek. Wc bij de hand en het rijk alleen... een van de dames sliep op een massagetafel. Ze dacht dat ik wel wilde ruilen, echt niet....!
Vanochtend was ik wat aan de late kant en vertrok ik rond 7:30 uur. Het landschap was prachtig! Je kon onderweg als je wilde, genoeg eten van wat de natuur te bieden had. Druiven, walnoten, kastanjes, passievruchten, bramen en vijgen groeiden in overvloed langs het pad. Omdat ik stevig doorgelopen had, kwam ik de meeste pelgrims weer tegen onderweg. Ook enkele uit de Engelse familie. Vandaag hebben we separaat gelopen. Soms moet je de tijd voor jezelf nemen. Geen zware parcoursen en gesprekken vandaag. Heerlijk in het eigen tempo wandelen, genieten van de rust en uitrusten als je daar aan toe bent. Met mijn voeten gaat het prima. Ik ben nu ruim 107 km van Santiago verwijderd en heb vandaag maar 20 km gelopen tot Tui. Ik ben nu dus al op Spaanse bodem. Maar ik ben nog steeds veel te vroeg in Santiago.
Nog geen blaren, alleen mijn teennagel, die meldt zich als ik lang achter elkaar doorloop. Als ik sokken wissel, helpt het wel. Ik heb in de farmacia wat strepsels moeten kopen vanwege een keelpijn die vannacht was komen opzetten. Ja, daar reken je niet mee.

Gisteren hadden we een beetje gelanterfanterd, maar vandaag heb ik in eenruk doorgelopen om niet weer in de bezemkast te hoeven slapen. Ik was dan ook lekker op tijd om een perfecte slaapplek te regelen. Overigens kost een bed € 5,00 per nacht. Vannacht toevallig € 6,00. De engelsen slapen ook weer in dezeherberg. Gezellig!! De twee italiaanse dames van gisteren trof ik onder de douche... ja niks apart douchen... net als op de sportclub, allemaal in een ruimte. Dat kenjeik niet vd vorige tocht. Maar ach, daar wen je ook aan. Deze blog schrijf ik vanaf een terrasje met wifi en een tinto verano. Straks nog iets eten en dan weer op tijd naar bedje toe.
Ie



zondag 18 september 2016

Camino portugues dag 4 en 5

Eergisteren was ik aan het twijfelen of ik toch niet de kustroute zou nemen. Het was me goed bevallen langs de oceaan op te wandelen. Ik kon geen keuze maken. Dus ik liet het over aan het toeval.
' s morgens was ik al vroeg wakker en ik liep met mijn hele hebben en houden uit het slaapvertrek om de rest niet te storen. Terwijl ik alles inpakte, raakte ik in gesprek met een Italiaanse senior die vertelde dat ze de kustroute namen. Ik mocht me bij hun voegen en zo vertrokken we richting zee.  2 Italiaanse stellen. Na een tijdje merkte ik dat ze de tocht langs oceaan wel heel sereus namen. Het werd letterlijk over het strand, over stenen (geen schelp te bekennen) en door de duinen lopen. Helemaal kapot kwam ik  na 7 uren aan in een van de slechtste herbergen die ik gezien heb. In sommige bedden kon je niet slapen omdat er vocht en schimmel op de muren zat. Fris gedoucht werd er gezamenlijk gegeten en daarna naar bed.
Het werd een lange, snukersvrije nacht....
De dag erna twijfelde ik of deze weg wel mijn weg was. Ik herinnerde me dat de zee over mijn schoenen spoelde en dus alles nat was.
Toen Armando weer het strand koos voor die dag voelde ik toch een lichte weerstand opkomen.... en inderdaad na 2 uur strompelen hield ik het voor gezien en keek ik uit naar een weg naar het dorp.  Armando attendeerde me erop dat mijn schoeisel niet geschikt was voor het strand. Daarna was het snel gepiept. We namen afscheid en ik ging terug naar de bewoonde wereld. Terug naar de oorspronkelijke route, daar was ik tenslotte ook op voorbereid.
Na 20 km kwam ik in een stad aan vanwaar ik dwars kon doorsteken naar de oorspronkelijke route, die lag 26 km oostwaarts.... ik was moe, had pijn aan mijn voeten en koos voor de praktische oplossing.
De bus vertrok pas over 4 uren (het was zondag) dus dan maar een taxi. Ik had maar een beperkt bedrag in mijn portemonnaie en vroeg of e taxi me kon brengen. De chauffeur stopte de meter halverwege maar bracht mij voor de deur van de hostel. Een beetje pijnlijk....onder luid gejoel werd ik ontvangen door de overige pelgrims. Er was een groep Engelsen die meteen reageerden met ' caught in the act'  maar ze hadden mijn verhaal toevallig ook van een andere pelgrim gehoord.  We wachtten met zeker 50  pelgrims totdat de deuren open gingen, en nu heerlijk gedoucht, effe bijschrijven en dan een hapje eten. Morgen weer een nieuwe dag, nu de goede weg volgen, mijn weg.....




















vrijdag 16 september 2016

Camino Portugues, dag 3

Het was wel heeeeeel vroeg vanochtend. Mijn Amerikaanse kamergenote begon rond 4 uur!!! haar bagage bij elkaar te zoeken, met plastic en papieren zakken te rommelen en toilet te maken. Ze had een halfuur later gelukkig alles geregeld. Maar ik was klaarwakker.
Een van de twee overgebleven kamergenoten begon een snurkconcert waar je u tegen zegt.... Het hoort er allemaal bij maar ik begon toch een beetje te verlangen naar een uurtje slaap. Gelukkig kwam dat nog. Om 6:00 ging mijn wekker, want ik wilde om 7:00 de bus hebben. Jawel mijn eerste dag begon met een busrit. Vele pelgrims kiezen als startpunt Matoshinos, omdat de route er naar toe vanuit Porto langs eeen drukke weg loopt.
Maar vanaf 7:30 ging ik in de benen. Na 2 km kwam ik bij de atlantische Oceaan. Een ruige rotsachtige kust met veel strand kenmerkte deze route. Al gauw genoeg liep ook over de vlonders, zoals in de reisgids beschreven. Ik dacht dat ik vandaag 35 km moest lopen, maar dat viel al weer mee. De rest van deze alternatieve kustroute van 47 km volgt morgen.

 Rond 14:00 was ik in Vila do Condo. In Spanje kun je makkelijk zonder reisgids de weg vinden, maar hier is dat een ander verhaal. Leesbril op, zonnebril af... met de gids in de aanslag liep ik langs het strand. Ergens heb ik toch een afslag gemist, en had ik landinwaarts moeten gaan... Ben er gelukkig toch gekomen. Mijn voeten lieten rond 12 uur weten dat ze wel een pauze konden gebruiken. En ja hoor, dikke bult op de linkervoet, pijnlijke nagel aan de rechtervoet. Sh.. nu al! Les 1 alweer te pakken. RUSTIG AAN, luisteren naar je lichaam. Oeps, vergeten. De rugzak leek steeds zwaarder worden. Om 14: 00 had ik mijn reisdoel voor deze dag bereikt! Helaas ging de herberg pas om 15:00 uur open. Verplicht terrassen. En wat drink je dan, een onvervalste Heineken. Tafels, parasollen, het is Heineken wat de klok slaat.
Om 15:00 uur mocht ik binnen. Tadaa ik was de 2000e pelgrim dit jaar. Geen prijs naar wel een set lakens voor op mijn plastic matrasje. De hele wandeling had ik geen enkele pelgrim gezien op de kilometers lange vlonders. Alleen de hardlopers en veel slakken gingen ook die weg over het pad. Overigens moesten vele slakken het leven laten zag ik.  Verbaasd kijk ik nu hoe mensen uren na mij nog steeds binnen komen hier.
Tegen beter weten in (allemaal extra gewicht) ben ik toch maar naar de markt gegaan om wat eten in te slaan. Vandaag heb ik mijn vitamientjes al binnen. Voor morgen staat er een aso dikke tomaat en appel op het menu.
Straks nog even een pelgrim menu nuttigen en dan is het vroeg slapen gaan. Gelukkig is de verbinding hier stukken beter dan gisteravond! Maar oef, mijn spieren hebben behoorlijk hard moeten wetken vandaag. Daar kan een rondje Jaomerdal of visvijver op zaterdagochtend niet tegenop. :-)






donderdag 15 september 2016

Camino Português, dag 2

Deze dag is de enige dag dat ik kon uitslapen. Echt uitslapen kan niet met 11 mensen op een kamer, maar ik was toch niet zo vroeg op. Vanaf morgen gaat dat veranderen. Dan hoop ik toch rond 7 uur te gaan wandelen.
Vandaag weer een druilerig dagje. Tot 17:00 uur heb ik met een regenjasje aan gelopen. Porto is toch wel een heel bijzondere stad. De bekende Ponte Luis I is door de architect Eifel ontworpen. En inderdaad, is familie vd Eifeltoren in Parijs.

Omdat ik voldoende tijd had ben ik ook maar even naar de overkant gelopen. Daar wonen alle grote portjongens. ...

Ook de kathedraal bezocht om een stempel voor mijn credential te halen. Daar vond ik ook de eerste pijlen van de camino. Helaas was de weg niet zo goed aangegeven als in Spanje. Ik kon wel nog kiezen of ik naar Fatima of naar Santiago wil lopen.
Ik moet er helaas nu mee stoppen. De wifi verbinding valt steeds weg, en het verloopt allemaal erg moeizaam. Dus voor nu, einde van dag 2.

woensdag 14 september 2016

Camino Português, dag 1

Na een vlucht van 2,5 uren landden we in een bewolkt Porto. Na een tijdje onwennig rondgestruind te hebben met mijn rugzak, vond ik een taxi. De bussen heb ik niet gevonden, maar omdat ik 3 x moest overstappen voordat ik op plaats van bestemming zou zijn, vond ik dat prima.   Het is niet zo warm in Porto als bij ons. Das best wel een rare gewaarwording. Het was aangenaam fris toen ik uit het vliegtuig stapte.
Aangekomen in de happy hostel  keeg ik eerst een stapelbed toegewezen.  Maar ik zag niet hoe ik overdag mijn rugzak in de kleine locker gepropt kreeg, dus kreeg ik een ander bed, geen stapelbed, in een kleinere (meer veilige?) ruimte + locker.
'Sprekende mensen zijn te helpen' zei mijn oma vroeger.
Het is hier geen zomertijd, dus ik was toch vrij vroeg in Porto. Daarom besloot ik een kleine verkenningstocht te maken. Morgen heb ik immers de hele dag nog.
Ik heb al een eerste indruk van de stad gekregen en de plaatselijke specialiteit gegeten en de wereldvermaarde port geproefd. Even het programma afwerken, je hoeft het maar gehad te hebben dacht ik.
Toen ik terug wilde gaan, regende het pijpenstelen!
Beter nu dan onderweg... Het is nu 21:30 uur plaatselijke tijd. Tijd om een einde aan deze enerverende dag te maken. Na een lekkere douche kruip ik mooi mijn bedje in. Allemaal alvast een goede nacht gewenst.
Let ook even op het prijskaartje.....

Soort tostie met tomaten/biersaus



dinsdag 13 september 2016

VERTREKSTRESS

Precies een jaar geleden wist ik mijn reisdatum, 16 september zou ik starten vanuit Porto. Een jaar van voorbereidingen sluit ik nu af. Eigenlijk wilde ik op de bonnefooi naar Porto, maar het leek me achteraf toch verstandiger om even een bedje te reserveren. Ik kom nl laat in de namiddag pas aan. En volgens de herbergier van het hostel, die per kerende mail mijn vragen beantwoordde, moet ik 3 x overstappen voordat ik op de plaats van bestemming ben. 
Maar als je de recenties van het hostel leest  https://www.happyporto.com/ en de plaatjes waarheidsgetrouw zijn, dan is het wel even boffen met deze keuze in 'Downtown near the river in Porto'.
Ik hoop wel écht niet, dat onze temperaturen, ook Portogese temperaturen zijn. Effe checken... Nee hoor, ziet er prima uit. Morgen en overmorgen bewolkt en spatje regen. Vanaf vrijdag de 16e, geen bewolking en de 4 dagen daarna krijgt het weer het cijfer 9,10,10,9 . Dan zien we wel weer verder.  


Nu staat mijn rugzak klaar, gepakt, gecheckt en nog een keertje gecheckt. Telefoon nog opladen, ticket en boardingkaart mee, schoenen gepoetst.... Helemaal happy dat ik ditmaal maar een gewicht van 8,5 kg hoef te dragen.

Nog even gezellig uurtjes thuis vanavond en dan kan het feest beginnen. 







donderdag 8 september 2016

DE LAATSTE WEEK

Het is een heerlijke nazomersedag. Het is al 8 september. Deze week kwam er via de familie app een afspraak voor mijn moeder langs op 15 september. Ik keek even uit gewoonte in mijn agenda en realiseerde me dat ik dan al onderweg ben.... Onderweg op mijn 2e pelgrimstocht. En weet je wat, als het aan mij ligt komt er nog een 3e en een 4e enz. Eenmaal een pelgrim, altijd  een pelgrim?! Veel van mijn medepelgrims hebben dezelfde ervaring. Zijn onderweg of alweer terug. Zou het verslavend werken? Het woord verslaving heeft een negatieve klank. Zou dat ook zo bedoeld zijn voor het pelgrimeren?

Zondag was het de ideale dag om mijn rugzak te pakken. Vorig jaar op het vliegveld schrok ik van de 11 kg die ik toch vervolgens braaf over de Pyreneeën sjouwde, want ik kon natuurlijk niks achterlaten c.q. missen. Maar gauw genoeg daarna koos ik eieren voor mijn geld en deed ik afstand van 2 kg bagage. Dat liep wel een stuk fijner.

Ik had ditmaal opnieuw mijn rugzak gepakt en de wijzer sloeg door naar 7,8 kg!! Een record,  en een vreugdedansje door de kamer! Te lopen met ca 8 kg bagage klinkt niet alleen als luxe, maar  ís ook luxe!! Dan toch nog maar dat ene T-shirt mee? of een leesboek? Nee, sterk blijven. Ik zet een e-book op mijn tablet, en dat T-shirt is niet écht nodig.

De tijd  vliegt schrikbarend snel. Nog even dit doen en nog even dat doen. Nog even de laatste zakelijke afspraken en beslommeringen en nog even naar de kapper. Er komen nog allerlei onverwachte activiteiten op mijn pad zoals enkele kilo's groenten en fruit verwerken tot diepvriesvoorraad en potjes appelmoes. Nog even met mijn moeder op pad en nog even de kinderen zien. Nog maar een weekje en dan is het zover, sterker nog, dan zit mijn eerste wandeldag er al op. Ik kan niet ontkennen dat ik al behoorlijke last heb van reiskoorts én nieuwsgierigheid. Eens kijken wat deze reis me gaat brengen... Voor de berichtgeving ben ik onderweg wel afhankelijk van WIFI.


vrijdag 2 september 2016

EEN ONVERWACHTE VERRASSING

Gisteren om 22:00 uur dacht ik: Nog 13 dagen en dan lig ik rond deze tijd in (hopelijk het onderste bed van een) stapelbed, ergens tussen Porto en Santiago tussen snurkende medepelegrino's.....

Ik heb mijn spulletjes uitgewassen en klaargelegd. Alle (mini i.v.m. gewicht) toiletspullen aangeschaft, een nieuwe binnenzak voor mijn slaapzak gekocht, ingecheckt voor de heenvlucht enz...
Mijn conditie heb ik via hardlopen opgebouwd, terwijl ik me vorige keer door wekelijkse wandelingen heb voorbereid.
Voorts, de pedicure bezocht, en de kapper besproken en ben ik naar mijn tandartsafspraak geweest. En daar was ik dus vanochtend, bij de tandarts. Na 5 maanden kiespijn.... écht waar! (en nog nooit eerder ervaren) was ik vastberaden om niet! met kiespijn geconfronteerd te worden op de camino. Dus in goed overleg met tandarts Jan ging mijn kies er vanochtend uit.... Wat een opluchting!!
Maar wat betekent het eigenlijk als je een kies moet missen? Volgens tandarts Jan zou er geen sprake zijn van verlies van kauwcomfort (leuk nieuw scrabblewoord) en is het esthetisch verantwoord. Beide beweringen zijn overigens waar, heb ik nu al vastgesteld.

Toch ben ik, nieuwsgierig als ik ben, eens even verder gaan neuzen waar het verlies van een kies eigenlijk voor staat. Om daar achter te komen ben ik een van de boeken van Christiane Beerlandt gedoken. Ik citeer even een klein stukje van de tekst die mij een positief gevoel geeft over het verlies van mijn kies.
'Tenslotte is het normaal dat een mens veelal in de volwassen fase, meerdere en mogelijk al zijn tanden verliest. Op zich wijst elk afscheid nemen van een tand op een afscheid nemen van een oude fase, van een problematiek die om een oplossing vroeg en waar de mens ja-of-neen aan gewerkt heeft in zichzelf'' 'Begeer dus niet koste wat kost een tand te behouden, terwijl het leven jou bv andere signalen geeft, terwijl je weet 'die tand wil/moet er uit!  enz....'

Zo, dat weten we ook weer. En nu ga ik verder met mijn voorbereidingen, met mijn leven. Zonder deze kies. Dus mensen, als je een kies moet missen.... Zie het positief, zie het als een oud stukje in je leven wat je mag afsluiten en niet meer nodig hebt. Dus: wat moet, dat moet, loslaten!

weg er mee!

zondag 28 augustus 2016

NOG GEMAKKELIJKER

Voortaan de blogs nog makkelijker te lezen en te volgen met deze barcode. Ook de camino van Porto naar Santiago vanaf 14 september a.s. Wel eerst even de app QR scan downloaden....

DE SPIEGEL

Een tijdje geleden had ik me aangemeld voor een bijeenkomst die me wel zinvol leek..... Toen de thermometer die dag tropische waarden aangaf, kreeg ik een beetje spijt van die aanmelding. Maar huppekee, het was betaald, toch maar doorzetten.
De bijeenkomst vond gelukkig buiten plaats, onder een grote notenboom en met prachtig uitzicht op een natuurgebied. Ik ben netjes opgevoed en wilde me voorstellen aan de overige deelnemers. Dat lukte ten dele.  
Een dame aan onze tafel was druk  in gesprek met haar overbuurman. Ze leek over een tomeloze energie te beschikken, maar toen ze even adem moest halen, lukte het mij om eerst haar  gesprekspartner en daarna ook haar een handje te geven. Oef! Wat was dat? wat liet mijn nekharen overeind staan en een provocerende mening uiten op een vraag van die dame? Ik kende haar niet, ze vertelde vol vuur haar verhaal en maakte, heel aardig, een compliment over mijn jurk.  Toen werden we gevraagd ons op te splisen in tweetallen. Mijn overbuurvrouw en ik besloten samen aan de opdracht te werken, maar deze mevrouw vertrok zelfverzekerd alleen naar binnen om de opdracht uit te voeren. 
De middag verliep en ik bleef dat licht geirriteerde gevoel houden. Ik bleef voor alle zekerheid op afstand van de dame in kwestie.
Nieuwsgierig naar dit onverklaarbare gevoel van irritatie ging ik het weekend bij mezelf te rade. ? In de loop der tijd heb ik geleerd dat dergelijke situaties meestal een spiegelfunctie hebben. Wat liet deze mevrouw mij zien wat me zo irriteerde?
Na een paar dagen was ik er achter... 
Deze vrouw vertelde o.a. dat ze op dieet was. (Ze nam een shake tussendoor als bewijs.) Deze vrouw sprak geen Limburgs dialect en dan hoor je er niet écht bij, vertelde ze. Toen ze over  haar werk begon, vertelde ze dat ze 365 dagen per jaar werkte, 24 uur per dag. Jazeker! ook met kerstmis. Ze was niet te stoppen. Haar werk was haar leven en daar was ze duidelijk erg trots op. 
Toen viel het kwartje! Die vrouw, dat ben ik, vroeger, ik keek in een spiegel! Zo was ik vroeger ook geweest. Altijd op dieet. Ik voelde me ook vaak een buitenbeentje, en mijn werk was jàrenlang het allerbelangrijkste voor mij, tevens mijn belangrijkste gespreksonderwerp. Met werk stond ik op en ik ging er mee naar bed. Ik had totaal niet in de gaten dat de balans ver te zoeken was. Inmiddels sta ik veel bewuster in het leven. Werk is nog steeds belangrijk, maar heeft behoorlijk ruimte moeten maken. Mijn leven is gevarieerder en ik zorg beter voor mijzelf. Ik 'moet' zo min mogelijk van mezelf. Mijn tijd verdeel ik tussen mijn gezin, sport en vrijetijd, ontspanning, persoonlijke ontwikkeling en ja, ook werk. De tijd dat ik mijn bestaansrecht ontleen aan mijn werk heb ik definitief achter me gelaten. Wat een verademing! 

Mijn irritatie is verdwenen en ik kijk met andere ogen naar deze ontmoeting. Ik gun iedereen een goede balans tussen werk en ontspanning, zodat het leven leuk blijft. Je bent immers zoveel meer dan je werk.... 

vrijdag 19 augustus 2016

DE ROLLEN OMGEKEERD

Vanochtend hebben we de begrafenisplechtigheid bijgewoond van een 89 jarige.
We waren al vroeg in de kerk en zo had ik in alle rust de gelegenheid om eens terug te blikken op de laatste begrafenissen en crematies die we hebben bijgewoond.
Begrafenissen is kennelijk iets voor de ijzersterken onder ons. De die-hards die richting de 90 jaar gaan, of er overheen gaan.

Maar de laatste tijd valt me nog iets op. We hebben een vriendenkring, mensen van onze leeftijd, die allemaal een gemeenschappelijke factor lijken te hebben, een thema dat altijd scoort op bijeenkomsten, verjaardagen en visites. Dat thema heet dementie.
Het thema zorgt voor herkenning en verbroedering. Maar ook voor verdriet en de zorg om je ouder die de diagnose heeft. Dan begint het 'leerproces' voor jou als kind.  Ieder die mantelzorger is/wordt, krijgt vroeg of laat te maken met een omgekeerd rollenpatroon. Jij zorgt voor je ouder en da's best wel effe wennen!
Je wisselt met vrienden ervaringen, tips en gelukkig ook humoristische bloopers uit. De mensen worden zo oud, dat er slechts een enkeling lijkt te ontkomen aan deze ziekte, die je beetje bij beetje de persoon ontneemt die je altijd hebt gekend. Het is de keerzijde van de medaille van de zorg in ons land.
Ik sta even stil bij een kreet uit (niet mijn favoriete!!) reclame van een uitvaartverzekering 'mam weet zich geen wens meer te herinneren'.  Als kind moet je steeds meer beslissingen van je pa of ma overnemen, maar als je moeder bij volle bewustzijn heeft gevraagd haar niet weg te laten kwijnen in een verzorgingshuis, hoe hou je rekening met zo'n wens als ze zich die wens niet meer kan herinneren. Gelukkig is dat moment voor ons nog (lang?) niet aangebroken. Dat zien we wel als het zover is. Dementie hoort bij deze tijd en daar moeten we mee leren dealen. Maar haha, ik krijg nu heel veel kusjes van mijn moeder, da's mooi meegenomen.

Gelukkig is er tegenwoordig veel hulp van organisaties, overheid en zorggroepen. Er wordt een heel web met hulpverleners e.d. rondom een dementerende gesponnen, waardoor deze langer deel mag uitmaken van de maatschappij. En wij, wij zitten ook in dat web....

Ik had het voorrecht om uitgenodigd te worden bij de lancering van de app 'dementie game',  een produkt van Sevagram. Graag wil ik dit hulpmiddel op deze manier meer bekendheid geven. Wellicht heb je er iets aan. En als je dit leest, en je herkent je in dit verhaal. Je bent niet alleen.


dinsdag 16 augustus 2016

ARTIKEL 'SCHOLIEREN TE VAAK ZIEK THUIS'

Vandaag las ik in De Limburger het artikel 'scholieren te vaak ziek thuis'. 
In mijn herinnering ben ik teruggegaan naar mijn jeugd, de pubertijd. Het was de tijd dat je tijdens de sportles gekozen wordt door je klasgenoot om mee te doen in haar (ik zat op een meisjesschool) team. 
Je zat dan als puber langs de kant op een bank te hopen dat ze jou zouden uitkiezen, en liefst niet als laatste... 

Hoe diep dat gevoel zit, of hoe herkenbaar de situatie blijft, ervoer ik onlangs, ongeveer 45 jaar later. 
Als volwassenen stonden we tijdens een netwerkbijeenkomst in een kring en het was de bedoeling dat je naar iemand uit die kring toe zou lopen en hem of haar vertelde, waarom hij/zij jou zo aansprak. 
Onmiddellijk kwamen er associaties met de sportles van vroeger en besloot ik het nu, als volwassene, anders aan te pakken...

Hiermee wil ik eigenlijk zeggen, dat zo'n gebeurtenis als zo'n sportles diepe sporen kan achterlaten. Die kwetsbare jongere kan een hoogbegaafd kind of een HSP'er (High Sensitive Persoon = hooggevoelig) zijn. De impact van zo'n gebeurtenis kan dan vele malen groter zijn dan bij een niethoogbegaafd of -hooggevoelig kind. De kwetsbare jongere heeft vaak nog niet de tools en het inzicht om zich te beschermen of om hier mee om te gaan en kiest intuitief voor zelfbescherming, het vermijden van een situatie die pijn doet. En inderdaad, ziekmelden is dan een optie voor zo'n kind. In vele gevallen uit die stress of dat verdriet zich ook daadwerkelijk in fysieke klachten of een depressie.  

Gunnen wij onze (klein)kinderen niet een onbezorgde, vrolijke jeugd? Hooggevoeligheid/hoogbegaafdheid wordt nog steeds niet (meteen) herkend en erkend. Ook door de jongere zelf niet. In het artikel wordt niet gesproken over deze mogelijkheden. Er wordt over persoonlijke en psychische problemen gesproken. Maar hoe ontstaan die dan? 

Een hooggevoelige of hoogbegaafde jongere voelt zich anders dan zijn klas- of leeftijdsgenootjes maar weet nog niet hoe dat komt. 'Anders' hoe positief ook, is op die leeftijd: er niet bij horen. Slechts een enkeling op die leeftijd kiest bewust voor een 'status aparte' en loopt vrolijk met blauw haar en zelfverzonnen outfit over het schoolplein. 

De GGD heeft aan de bel getrokken dat het tijd wordt het ziekteverzuim aan te pakken. Mee eens! Maar hoe fijn zou het zijn als een schoolarts/psycholoog de mogelijkheid meeneemt dat psychische of persoonlijke problemen hun grondslag kunnen hebben in hooggevoeligheid of hoogbegaafdheid... 
Het Jongtalentenspel benadert thema's rondom jongeren (pesten, er-niet-bij-horen e.d.) via een alternatieve invalshoek en kan daarom een waardevolle aanvulling zijn op de onderzoeken door schoolarts of psycholoog. Samenwerking, op de eerste plaats in het belang van de jongere, zou wellicht ook het ziekteverzuim aanzienlijk kunnen terugdringen. In den lande zijn vele collega- jongtalentencoaches die hier zeker heel graag aan mee willen werken. 



woensdag 10 augustus 2016

TOEVAL IN DE PRAKTIJK.

Veel mensen om mij heen, houden zich bezig met mantelzorg. Ook onze moeder heeft wat extra zorg en aandacht nodig, zeker nu ze onlangs is gevallen, waarbij ze enkele ribben gebroken heeft. 

Nadat ik gisteren met haar had afgesproken dat ze vandaag weer eens lekker zelf haar maaltijd kon klaarmaken, vertrok ik op de fiets naar Kessel. De verse groenten had ik al in mijn fietstas en onderweg kocht ik een lekker stukje vlees. 
En ook maar meteen even de krulspelten inzetten, zodat ze zich weer helemaal happy kon voelen. Je wilt er als 85 jarige tenslotte toch netjes bijzitten...

Nadat ik in Kessel alles geregeld had, fietste ik nog even naar het kerkhof omdat het gisteren de 10e sterfdag van mijn vader was... Op het graf ontbrak een bloemetje, en ik besloot meteen een mooie pot te kopen en die alsnog op zijn graf te zetten. Maar ik moest me haasten omdat er een begrafenismis was, en de plechtigheid zometeen op het kerkhof afgerond zou worden. Nood breekt wetten, dus naar de plaatselijke supermarkt en hopen dat die iets passends had. 

Ik had geluk TOEVALLIG stond de bloemist haar auto uit te laden met verse spullen en kon ik beslag leggen op een van de twee potten chrysanten. 
Gelukkig was de mis nog niet voorbij, en kon ik ongestoord de chrysanten op het graf plaatsen. Daarna huiswaarts. Ik nam de kortste weg naar het pont, een andere dan de gebruikelijke, toen ik TOEVALLIG een doosje zag staan aan de voorgevel van een huis met verse pompoenen.  Die mocht je gratis meenemen, stond op een briefje...


Afgestapt en enkele mooie uitgezocht (waarvoor dank) Toen fietste ik richting veer. Het pont kwam er TOEVALLIG net aan. 

(net zoals op de foto) 


In gedachten verzonken stond ik op het pont met mijn veergeld in de hand naar de Maas te kijken. Mooder Maas verveelt nooit! Toen we aan de andere kant aankwamen, bleek de veerman mij 'vergeten' te zijn met afrekenen en had ik een gratis overtocht. (waarvoor dank) ook TOEVALLIG?

Oppe Ruiver aangekomen reed ik meteen naar een adresje waar een particulier eieren verkoopt van buitenlopende kippen. TOEVALLIG was de bewoonster buiten bezig, dus ik vroeg of ze nog eieren had. Ze vertelde dat ik geluk had. Meestal waren de eieren besproken, maar nu had ze een doosje over. En ik kon meteen reserveren voor een volgende keer. 

Op een halfuur tijd heb ik zoveel geluk gehad, (wat je als toeval weg zou kunnen zetten) dat ik er inwendig mee moest lachen.  Door bewust naar gebeurtenissen te kijken, ervaar je hoe synchronisatie werkt... (Synchronisatie heeft o.a. te maken met op het juiste moment op de juiste plaats te zijn)   De verse pot chrysanten, de gratis pompoenen, geen wachttijd aan het veer en een gratis overtocht, verse eieren. Mooi toch! Mijn dag was goed. 


maandag 8 augustus 2016

TOEVAL BESTAAT NIET.


Het lijkt alsof deze blog over iets heel anders gaat, maar eigenlijk sluit het aan op mijn vorige blog en vertelt over hoe het toeval soms een handje helpt. Of kun je het toeval ook een handje helpen? Net als vorig jaar wandel ik dit jaar weer in het vertrouwen dat ik krijg wat ik nodig heb onderweg. Eten, gezelschap, een aanwijzing, een bed op het einde van de dag. 

Ik had al een paar maal het boek ‘De vierde dimensie’ voorbij zien komen op social media en de kritieken gelezen. En soms heb je het gevoel, dat boek wil ik ook lezen….

Toen ook nog op onze verdiepingsavond de vierde dimensie ter sprake kwam wilde ik het boek nu écht lezen. Het boek in huis gehaald en de eerste dag liet ik de TV voor wat het was en begon ik het boek te verslinden, tot ‘s avonds laat. 
Het boek sluit aan op mijn levensvisie en op het doel van het talentenspel. In mijn vorige blog heb ik verteld over mijn talenten en het talentenspel. Het talentenspel is heel geschikt om achter je levensmissie te komen.  In dit boek wordt uitgelegd hoe het toeval  c.q. synchroniciteit je verder helpt als je op de juiste weg bent.

Citaat uit het boek: ‘Synchroniciteit uit zich in toevallige ontmoetingen of informatie-uitingen, die net op het juiste moment beschikbaar komen of in gebeurtenissen, die je toevallig overkomen. Ook ingevingen behoren tot de categorie aanwijzingen van het leven’.

Hoe vaak hoor je niet: ‘goh, dat is toevallig…. moest net aan je denken’. Of je zoekt een andere  baan en komt net die kennis tegen die je vertelt je over die geweldige vacature of opleiding…. Of iets praktischer: Je hebt weinig tijd en hoopt op een parkeerplaatsje dicht bij de ingang. Laat er nou net iemand wegrijden, pal voor de ingang. Wat een geluk? toeval! Of zoals ik zelf vaak ervaar. Als ik naar de overkant van de Maas moet, komt het pont net aanvaren of ligt het al klaar en hoef ik nauwelijks te wachten. Als je er voor open staat en synchroniciteit accepteert, wordt het leven een stuk leuker.

We weten inmiddels dat roken en alcohol schadelijk zijn. We letten veel beter op onze voeding, eten minder suikers en kopen bewust biologische producten. En bewegen is gezond. We leven al veel bewuster.

Wat heeft toeval, synchroniciteit nu te maken met bewuster leven? De bovengenoemde voorbeelden hebben  met ons fysieke lichaam te maken. Maar we bestaan uit lichaam én geest. We staan er vaak niet bij stil dat we onze geest net als ons lichaam ook gezond moeten houden en voeden met positieve gedachten en intenties. Het zou zo maar kunnen dat je een burn-out kunt voorkomen, net de baan krijgt die bij je past of net op het juiste moment op de juiste plaats bent waar je je nieuwe relatie leert kennen....


Ik hoop dat ik je nieuwsgierig heb gemaakt.


vrijdag 5 augustus 2016

Welkom op mijn blog!

Het is weer tijd voor iets nieuws!

Wist je....
dat je bij je geboorte meteen al 12 talenten ter beschikking hebt, die er puur en alleen voor jou zijn, jou ondersteunen in je dagelijkse leven, je helpen in moeilijke situaties, je avonturen laten beleven, kortom, ze zijn er eigenlijk om je een fijn leven te bezorgen. Maar dat gaat niet vanzelf....
Mijn talenten heb ik enkele jaren geleden leren kennen. Het eerste talent wat van zich heeft laten horen was mijn pelgrim. Die heeft er voor gezorgd dat ik in 2015, na een tocht van 800 km te voet, mét rugzak, in Santiago aankwam...


Diezelfde pelgrim heeft zich weer gemeld en zorgt er nu voor dat ik 14 september a.s. naar Porto (Portugal) vertrek, en vandaar uit 250 km ga lopen. Via dit blog kunnen jullie weer meelopen... Fysiek heb ik me anders voorbereid dan vorig jaar. Wekelijks liep ik door weer en wind met mijn loopmaatje. Dit jaar heb ik gekozen voor een alternatief. In april ben ik gestart met hardlopen. dat kost minder tijd. Ik probeer nu weer wekelijks mijn kilometers te lopen, maar dat valt niet mee! Dus, aan spierpijn ontkom ik waarschijnlijk niet in de eerste week...Ik ben heel benieuwd met welke inzichten ik van deze reis terug keer.

De vorige reis heb ik via facebook https://www.facebook.com/chrisveldkampreuver
verslag gedaan. Maar mijn talent 'verteller' heeft zich inmiddels ook ontwikkeld en zo is dit blog tot stand gekomen. 
Via dit blog wil ik niet alleen mijn reisperikelen delen, maar ook andere zaken, die ik de moeite waard vind. Na bijna 60 jaar op deze aardbol rondgelopen te hebben, ben ik soms door schade en schande, wijzer geworden. Dat kunnen situaties zijn waar we allemaal mee te maken hebben in ons leven. Voorspoed, geluk, tegenslag of verdriet. Het hoort er allemaal bij, maar de kunst is, hoe ga je er mee om. We kunnen van elkaar leren en elkaar helpen... 
Dit was dan mijn eerste blog. Ik heb het redelijk kort kunnen houden, op zich al een prestatie voor mij. Nu nog uitvogelen hoe ik dit bericht bij jullie krijg.

Heel fijn weekend
Christian Veldkamp