zondag 28 augustus 2016

NOG GEMAKKELIJKER

Voortaan de blogs nog makkelijker te lezen en te volgen met deze barcode. Ook de camino van Porto naar Santiago vanaf 14 september a.s. Wel eerst even de app QR scan downloaden....

DE SPIEGEL

Een tijdje geleden had ik me aangemeld voor een bijeenkomst die me wel zinvol leek..... Toen de thermometer die dag tropische waarden aangaf, kreeg ik een beetje spijt van die aanmelding. Maar huppekee, het was betaald, toch maar doorzetten.
De bijeenkomst vond gelukkig buiten plaats, onder een grote notenboom en met prachtig uitzicht op een natuurgebied. Ik ben netjes opgevoed en wilde me voorstellen aan de overige deelnemers. Dat lukte ten dele.  
Een dame aan onze tafel was druk  in gesprek met haar overbuurman. Ze leek over een tomeloze energie te beschikken, maar toen ze even adem moest halen, lukte het mij om eerst haar  gesprekspartner en daarna ook haar een handje te geven. Oef! Wat was dat? wat liet mijn nekharen overeind staan en een provocerende mening uiten op een vraag van die dame? Ik kende haar niet, ze vertelde vol vuur haar verhaal en maakte, heel aardig, een compliment over mijn jurk.  Toen werden we gevraagd ons op te splisen in tweetallen. Mijn overbuurvrouw en ik besloten samen aan de opdracht te werken, maar deze mevrouw vertrok zelfverzekerd alleen naar binnen om de opdracht uit te voeren. 
De middag verliep en ik bleef dat licht geirriteerde gevoel houden. Ik bleef voor alle zekerheid op afstand van de dame in kwestie.
Nieuwsgierig naar dit onverklaarbare gevoel van irritatie ging ik het weekend bij mezelf te rade. ? In de loop der tijd heb ik geleerd dat dergelijke situaties meestal een spiegelfunctie hebben. Wat liet deze mevrouw mij zien wat me zo irriteerde?
Na een paar dagen was ik er achter... 
Deze vrouw vertelde o.a. dat ze op dieet was. (Ze nam een shake tussendoor als bewijs.) Deze vrouw sprak geen Limburgs dialect en dan hoor je er niet écht bij, vertelde ze. Toen ze over  haar werk begon, vertelde ze dat ze 365 dagen per jaar werkte, 24 uur per dag. Jazeker! ook met kerstmis. Ze was niet te stoppen. Haar werk was haar leven en daar was ze duidelijk erg trots op. 
Toen viel het kwartje! Die vrouw, dat ben ik, vroeger, ik keek in een spiegel! Zo was ik vroeger ook geweest. Altijd op dieet. Ik voelde me ook vaak een buitenbeentje, en mijn werk was jàrenlang het allerbelangrijkste voor mij, tevens mijn belangrijkste gespreksonderwerp. Met werk stond ik op en ik ging er mee naar bed. Ik had totaal niet in de gaten dat de balans ver te zoeken was. Inmiddels sta ik veel bewuster in het leven. Werk is nog steeds belangrijk, maar heeft behoorlijk ruimte moeten maken. Mijn leven is gevarieerder en ik zorg beter voor mijzelf. Ik 'moet' zo min mogelijk van mezelf. Mijn tijd verdeel ik tussen mijn gezin, sport en vrijetijd, ontspanning, persoonlijke ontwikkeling en ja, ook werk. De tijd dat ik mijn bestaansrecht ontleen aan mijn werk heb ik definitief achter me gelaten. Wat een verademing! 

Mijn irritatie is verdwenen en ik kijk met andere ogen naar deze ontmoeting. Ik gun iedereen een goede balans tussen werk en ontspanning, zodat het leven leuk blijft. Je bent immers zoveel meer dan je werk.... 

vrijdag 19 augustus 2016

DE ROLLEN OMGEKEERD

Vanochtend hebben we de begrafenisplechtigheid bijgewoond van een 89 jarige.
We waren al vroeg in de kerk en zo had ik in alle rust de gelegenheid om eens terug te blikken op de laatste begrafenissen en crematies die we hebben bijgewoond.
Begrafenissen is kennelijk iets voor de ijzersterken onder ons. De die-hards die richting de 90 jaar gaan, of er overheen gaan.

Maar de laatste tijd valt me nog iets op. We hebben een vriendenkring, mensen van onze leeftijd, die allemaal een gemeenschappelijke factor lijken te hebben, een thema dat altijd scoort op bijeenkomsten, verjaardagen en visites. Dat thema heet dementie.
Het thema zorgt voor herkenning en verbroedering. Maar ook voor verdriet en de zorg om je ouder die de diagnose heeft. Dan begint het 'leerproces' voor jou als kind.  Ieder die mantelzorger is/wordt, krijgt vroeg of laat te maken met een omgekeerd rollenpatroon. Jij zorgt voor je ouder en da's best wel effe wennen!
Je wisselt met vrienden ervaringen, tips en gelukkig ook humoristische bloopers uit. De mensen worden zo oud, dat er slechts een enkeling lijkt te ontkomen aan deze ziekte, die je beetje bij beetje de persoon ontneemt die je altijd hebt gekend. Het is de keerzijde van de medaille van de zorg in ons land.
Ik sta even stil bij een kreet uit (niet mijn favoriete!!) reclame van een uitvaartverzekering 'mam weet zich geen wens meer te herinneren'.  Als kind moet je steeds meer beslissingen van je pa of ma overnemen, maar als je moeder bij volle bewustzijn heeft gevraagd haar niet weg te laten kwijnen in een verzorgingshuis, hoe hou je rekening met zo'n wens als ze zich die wens niet meer kan herinneren. Gelukkig is dat moment voor ons nog (lang?) niet aangebroken. Dat zien we wel als het zover is. Dementie hoort bij deze tijd en daar moeten we mee leren dealen. Maar haha, ik krijg nu heel veel kusjes van mijn moeder, da's mooi meegenomen.

Gelukkig is er tegenwoordig veel hulp van organisaties, overheid en zorggroepen. Er wordt een heel web met hulpverleners e.d. rondom een dementerende gesponnen, waardoor deze langer deel mag uitmaken van de maatschappij. En wij, wij zitten ook in dat web....

Ik had het voorrecht om uitgenodigd te worden bij de lancering van de app 'dementie game',  een produkt van Sevagram. Graag wil ik dit hulpmiddel op deze manier meer bekendheid geven. Wellicht heb je er iets aan. En als je dit leest, en je herkent je in dit verhaal. Je bent niet alleen.


dinsdag 16 augustus 2016

ARTIKEL 'SCHOLIEREN TE VAAK ZIEK THUIS'

Vandaag las ik in De Limburger het artikel 'scholieren te vaak ziek thuis'. 
In mijn herinnering ben ik teruggegaan naar mijn jeugd, de pubertijd. Het was de tijd dat je tijdens de sportles gekozen wordt door je klasgenoot om mee te doen in haar (ik zat op een meisjesschool) team. 
Je zat dan als puber langs de kant op een bank te hopen dat ze jou zouden uitkiezen, en liefst niet als laatste... 

Hoe diep dat gevoel zit, of hoe herkenbaar de situatie blijft, ervoer ik onlangs, ongeveer 45 jaar later. 
Als volwassenen stonden we tijdens een netwerkbijeenkomst in een kring en het was de bedoeling dat je naar iemand uit die kring toe zou lopen en hem of haar vertelde, waarom hij/zij jou zo aansprak. 
Onmiddellijk kwamen er associaties met de sportles van vroeger en besloot ik het nu, als volwassene, anders aan te pakken...

Hiermee wil ik eigenlijk zeggen, dat zo'n gebeurtenis als zo'n sportles diepe sporen kan achterlaten. Die kwetsbare jongere kan een hoogbegaafd kind of een HSP'er (High Sensitive Persoon = hooggevoelig) zijn. De impact van zo'n gebeurtenis kan dan vele malen groter zijn dan bij een niethoogbegaafd of -hooggevoelig kind. De kwetsbare jongere heeft vaak nog niet de tools en het inzicht om zich te beschermen of om hier mee om te gaan en kiest intuitief voor zelfbescherming, het vermijden van een situatie die pijn doet. En inderdaad, ziekmelden is dan een optie voor zo'n kind. In vele gevallen uit die stress of dat verdriet zich ook daadwerkelijk in fysieke klachten of een depressie.  

Gunnen wij onze (klein)kinderen niet een onbezorgde, vrolijke jeugd? Hooggevoeligheid/hoogbegaafdheid wordt nog steeds niet (meteen) herkend en erkend. Ook door de jongere zelf niet. In het artikel wordt niet gesproken over deze mogelijkheden. Er wordt over persoonlijke en psychische problemen gesproken. Maar hoe ontstaan die dan? 

Een hooggevoelige of hoogbegaafde jongere voelt zich anders dan zijn klas- of leeftijdsgenootjes maar weet nog niet hoe dat komt. 'Anders' hoe positief ook, is op die leeftijd: er niet bij horen. Slechts een enkeling op die leeftijd kiest bewust voor een 'status aparte' en loopt vrolijk met blauw haar en zelfverzonnen outfit over het schoolplein. 

De GGD heeft aan de bel getrokken dat het tijd wordt het ziekteverzuim aan te pakken. Mee eens! Maar hoe fijn zou het zijn als een schoolarts/psycholoog de mogelijkheid meeneemt dat psychische of persoonlijke problemen hun grondslag kunnen hebben in hooggevoeligheid of hoogbegaafdheid... 
Het Jongtalentenspel benadert thema's rondom jongeren (pesten, er-niet-bij-horen e.d.) via een alternatieve invalshoek en kan daarom een waardevolle aanvulling zijn op de onderzoeken door schoolarts of psycholoog. Samenwerking, op de eerste plaats in het belang van de jongere, zou wellicht ook het ziekteverzuim aanzienlijk kunnen terugdringen. In den lande zijn vele collega- jongtalentencoaches die hier zeker heel graag aan mee willen werken. 



woensdag 10 augustus 2016

TOEVAL IN DE PRAKTIJK.

Veel mensen om mij heen, houden zich bezig met mantelzorg. Ook onze moeder heeft wat extra zorg en aandacht nodig, zeker nu ze onlangs is gevallen, waarbij ze enkele ribben gebroken heeft. 

Nadat ik gisteren met haar had afgesproken dat ze vandaag weer eens lekker zelf haar maaltijd kon klaarmaken, vertrok ik op de fiets naar Kessel. De verse groenten had ik al in mijn fietstas en onderweg kocht ik een lekker stukje vlees. 
En ook maar meteen even de krulspelten inzetten, zodat ze zich weer helemaal happy kon voelen. Je wilt er als 85 jarige tenslotte toch netjes bijzitten...

Nadat ik in Kessel alles geregeld had, fietste ik nog even naar het kerkhof omdat het gisteren de 10e sterfdag van mijn vader was... Op het graf ontbrak een bloemetje, en ik besloot meteen een mooie pot te kopen en die alsnog op zijn graf te zetten. Maar ik moest me haasten omdat er een begrafenismis was, en de plechtigheid zometeen op het kerkhof afgerond zou worden. Nood breekt wetten, dus naar de plaatselijke supermarkt en hopen dat die iets passends had. 

Ik had geluk TOEVALLIG stond de bloemist haar auto uit te laden met verse spullen en kon ik beslag leggen op een van de twee potten chrysanten. 
Gelukkig was de mis nog niet voorbij, en kon ik ongestoord de chrysanten op het graf plaatsen. Daarna huiswaarts. Ik nam de kortste weg naar het pont, een andere dan de gebruikelijke, toen ik TOEVALLIG een doosje zag staan aan de voorgevel van een huis met verse pompoenen.  Die mocht je gratis meenemen, stond op een briefje...


Afgestapt en enkele mooie uitgezocht (waarvoor dank) Toen fietste ik richting veer. Het pont kwam er TOEVALLIG net aan. 

(net zoals op de foto) 


In gedachten verzonken stond ik op het pont met mijn veergeld in de hand naar de Maas te kijken. Mooder Maas verveelt nooit! Toen we aan de andere kant aankwamen, bleek de veerman mij 'vergeten' te zijn met afrekenen en had ik een gratis overtocht. (waarvoor dank) ook TOEVALLIG?

Oppe Ruiver aangekomen reed ik meteen naar een adresje waar een particulier eieren verkoopt van buitenlopende kippen. TOEVALLIG was de bewoonster buiten bezig, dus ik vroeg of ze nog eieren had. Ze vertelde dat ik geluk had. Meestal waren de eieren besproken, maar nu had ze een doosje over. En ik kon meteen reserveren voor een volgende keer. 

Op een halfuur tijd heb ik zoveel geluk gehad, (wat je als toeval weg zou kunnen zetten) dat ik er inwendig mee moest lachen.  Door bewust naar gebeurtenissen te kijken, ervaar je hoe synchronisatie werkt... (Synchronisatie heeft o.a. te maken met op het juiste moment op de juiste plaats te zijn)   De verse pot chrysanten, de gratis pompoenen, geen wachttijd aan het veer en een gratis overtocht, verse eieren. Mooi toch! Mijn dag was goed. 


maandag 8 augustus 2016

TOEVAL BESTAAT NIET.


Het lijkt alsof deze blog over iets heel anders gaat, maar eigenlijk sluit het aan op mijn vorige blog en vertelt over hoe het toeval soms een handje helpt. Of kun je het toeval ook een handje helpen? Net als vorig jaar wandel ik dit jaar weer in het vertrouwen dat ik krijg wat ik nodig heb onderweg. Eten, gezelschap, een aanwijzing, een bed op het einde van de dag. 

Ik had al een paar maal het boek ‘De vierde dimensie’ voorbij zien komen op social media en de kritieken gelezen. En soms heb je het gevoel, dat boek wil ik ook lezen….

Toen ook nog op onze verdiepingsavond de vierde dimensie ter sprake kwam wilde ik het boek nu écht lezen. Het boek in huis gehaald en de eerste dag liet ik de TV voor wat het was en begon ik het boek te verslinden, tot ‘s avonds laat. 
Het boek sluit aan op mijn levensvisie en op het doel van het talentenspel. In mijn vorige blog heb ik verteld over mijn talenten en het talentenspel. Het talentenspel is heel geschikt om achter je levensmissie te komen.  In dit boek wordt uitgelegd hoe het toeval  c.q. synchroniciteit je verder helpt als je op de juiste weg bent.

Citaat uit het boek: ‘Synchroniciteit uit zich in toevallige ontmoetingen of informatie-uitingen, die net op het juiste moment beschikbaar komen of in gebeurtenissen, die je toevallig overkomen. Ook ingevingen behoren tot de categorie aanwijzingen van het leven’.

Hoe vaak hoor je niet: ‘goh, dat is toevallig…. moest net aan je denken’. Of je zoekt een andere  baan en komt net die kennis tegen die je vertelt je over die geweldige vacature of opleiding…. Of iets praktischer: Je hebt weinig tijd en hoopt op een parkeerplaatsje dicht bij de ingang. Laat er nou net iemand wegrijden, pal voor de ingang. Wat een geluk? toeval! Of zoals ik zelf vaak ervaar. Als ik naar de overkant van de Maas moet, komt het pont net aanvaren of ligt het al klaar en hoef ik nauwelijks te wachten. Als je er voor open staat en synchroniciteit accepteert, wordt het leven een stuk leuker.

We weten inmiddels dat roken en alcohol schadelijk zijn. We letten veel beter op onze voeding, eten minder suikers en kopen bewust biologische producten. En bewegen is gezond. We leven al veel bewuster.

Wat heeft toeval, synchroniciteit nu te maken met bewuster leven? De bovengenoemde voorbeelden hebben  met ons fysieke lichaam te maken. Maar we bestaan uit lichaam én geest. We staan er vaak niet bij stil dat we onze geest net als ons lichaam ook gezond moeten houden en voeden met positieve gedachten en intenties. Het zou zo maar kunnen dat je een burn-out kunt voorkomen, net de baan krijgt die bij je past of net op het juiste moment op de juiste plaats bent waar je je nieuwe relatie leert kennen....


Ik hoop dat ik je nieuwsgierig heb gemaakt.


vrijdag 5 augustus 2016

Welkom op mijn blog!

Het is weer tijd voor iets nieuws!

Wist je....
dat je bij je geboorte meteen al 12 talenten ter beschikking hebt, die er puur en alleen voor jou zijn, jou ondersteunen in je dagelijkse leven, je helpen in moeilijke situaties, je avonturen laten beleven, kortom, ze zijn er eigenlijk om je een fijn leven te bezorgen. Maar dat gaat niet vanzelf....
Mijn talenten heb ik enkele jaren geleden leren kennen. Het eerste talent wat van zich heeft laten horen was mijn pelgrim. Die heeft er voor gezorgd dat ik in 2015, na een tocht van 800 km te voet, mét rugzak, in Santiago aankwam...


Diezelfde pelgrim heeft zich weer gemeld en zorgt er nu voor dat ik 14 september a.s. naar Porto (Portugal) vertrek, en vandaar uit 250 km ga lopen. Via dit blog kunnen jullie weer meelopen... Fysiek heb ik me anders voorbereid dan vorig jaar. Wekelijks liep ik door weer en wind met mijn loopmaatje. Dit jaar heb ik gekozen voor een alternatief. In april ben ik gestart met hardlopen. dat kost minder tijd. Ik probeer nu weer wekelijks mijn kilometers te lopen, maar dat valt niet mee! Dus, aan spierpijn ontkom ik waarschijnlijk niet in de eerste week...Ik ben heel benieuwd met welke inzichten ik van deze reis terug keer.

De vorige reis heb ik via facebook https://www.facebook.com/chrisveldkampreuver
verslag gedaan. Maar mijn talent 'verteller' heeft zich inmiddels ook ontwikkeld en zo is dit blog tot stand gekomen. 
Via dit blog wil ik niet alleen mijn reisperikelen delen, maar ook andere zaken, die ik de moeite waard vind. Na bijna 60 jaar op deze aardbol rondgelopen te hebben, ben ik soms door schade en schande, wijzer geworden. Dat kunnen situaties zijn waar we allemaal mee te maken hebben in ons leven. Voorspoed, geluk, tegenslag of verdriet. Het hoort er allemaal bij, maar de kunst is, hoe ga je er mee om. We kunnen van elkaar leren en elkaar helpen... 
Dit was dan mijn eerste blog. Ik heb het redelijk kort kunnen houden, op zich al een prestatie voor mij. Nu nog uitvogelen hoe ik dit bericht bij jullie krijg.

Heel fijn weekend
Christian Veldkamp