donderdag 29 september 2016

Camino Portugues, aankomst in Santiago De Compostella

's Ochtends om 5:30 uur hoor ik de wekker van Rike afgaan. Dit moet een vergissing zijn. Maar nee, kennelijk klaarwakker en vrolijk staat ze naast haar bed en begint te rommelen met spulletjes en rugzak. Ik vraag haar of ze serieus nu al wil vertrekken. En ja hoor, het is menes. Dan kruip ik ook uit mijn bed en maak het licht aan. Normaal op dat tijdstip bijna een doodzonde in een herberg, maar we slapen in een aparte ruimte, dus het licht kan gewoon aan. Wel zo handig met inpakken.
Om 6:00 uur sluipen we in het pikkedonker, als eersten, de herberg uit. Het is een heldere sterrenhemel met een duidelijk zichtbare sikkelvormige maan en een heerlijke temperatuur.
Na 2 uur met een zaklampje door het donker gelopen te hebben, zien we de eerste koffietent aan de rand van een bos staan. Hij opent net zijn deuren. We zijn de eerste klanten vanochtend, vertelt de man. Gelukkig heeft hij de koffie klaar en genieten we van een dampende kop 'koffie americano.' Dan weer gauw verder, het is verder lopen dan we dachten. Langzaam komt het daglicht te voorschijn. We zien de maan verdwijnen en de zon opkomen. Helemaal in de verte zijn de eerste contouren van de stad al zichtbaar. Maar het pad slingert zich alweer een bos in. Ik grap tegen Rike, dat we zometeen zeker pal naast de kathedraal opduiken. Aan de rand van de stad worden we geconfronteerd met 2 km palen die allebei precies in tegenovergestelde richting wijzen. Spaanse humor? We besluiten naar rechts af te buigen, weer een bosje in, dat uitkomt in een volgende stadswijk. We wéten dat we in Santiago zijn, maar we hebben nergens een bordje zien staan. Rond 10:00 uur lopen we het plein bij de kathedraal op. Het voelt onwerkelijk dat we er nu echt zijn. We lopen nog een beetje rond, op zoek naar een ontbijt. We hebben vorige dag een stuk cake ingeslagen, maar dat was vanochtend al vroeg opgegeten. Bij het Pelgrimsbureau staat een lange rij pelgrims om hun Compostella op te halen, We zitten beetje krap in de tijd dus we besluiten maar een andere keer terug te komen. En ik moet ook nog op zoek naar een onderkomen voor die nacht. Bij voorkeur een kamer! Rike en Andreas hadden allebei al gereserveerd. Ik vertrouwde er op dat ik wel een bed zou krijgen. Onderweg naar de kathedraal (en ook in de tijd na de mis) komen we vele bekende pelgrims van onderweg tegen. Iedereen begroet elkaar uitbundig en hartelijk! Allemaal blije mensen...
Om 12:00 uur begint de pelgrimmis en we willen graag een zitplaatsje, dus we zijn al genoodzaakt rond 11:00 uur een plaats te zoeken. Er zijn een aantal banken beschikbaar voor pelgrims en we bemachtigen een plaatsje vooraan, en reserveren er meteen eentje voor Andreas. We hadden hem al laten weten dat we in Santiago waren aangekomen, en waar hij ons kan vinden. Dan zijn we samen in de kerk en nemen we al afscheid van Andreas, die die namiddag al zijn vliegtuig heeft. Er volgt een dienst in het Spaans, de pelgrims worden begroet. Het voelt goed om er te zijn en om mij heen zie ik veel pelgrims in stilte en met gebogen hoofd ook luisteren. De priester krijgt het voor elkaar om de aandacht vast te houden, ook al versta je van de preek slechts enkele woorden. Dan wordt het wierooksvat weer gebruikt. Een indrukwekkende gebeurtenis, die mij net als de vorige keer weer fascineert.( https://www.youtube.com/watch?v=hc_3AFi4HUQ )
Hiermee is onze reis officieel ten einde.

Rike en ik brengen nog enige uren samen door in Santiago, we eten die avond samen en de volgende dag ben ik aan de beurt om te vertrekken. Op Schiphol zal ik nog net de laatste trein naar Roermond kunnen halen.

Onderstaand nog een paar foto's van deze laatste dag in Santiago de Compostella.

een groententuin in het donker

De laatste km paal met afstandsvermelding en  Santiago in zicht


Spaanse humor of een uitdaging?

met de neus vooraan...

de Credential (pelgrimspas) en de Compostella 


zondag 25 september 2016

Camino Portugues, de laatste loodjes

Het is zover. De laatste paar dagen heb ik met Rike en Andreas doorgebracht.  Samen met medepelgrim Rike overnacht ik 12,5 km voor Santiago. Andreas is door gelopen omdat zijn vliegtuig morgenmiddag al vertrekt. Het voelt een beetje vreemd zo'n laaste dag. Na morgen hoeven we niet meer met een rugzak te wandelen, maar start het dagelijkse leven. Ook fijn.
Nu nog lopen we vele bekenden tegen het lijf.  Gisteren en vandaag heb ik de groep Italianen weer teruggezien. Ben benieuwd of ik de Engelsen nog terug zie, of Anna? Het is leuk om al die pelgrims onderweg te ontmoeten. Je loopt een tijdje samen en dan gaat ieder weer zijns weegs. Maar in Santiago zie je de meesten weer terug. Dan is het net een dorp.
Deze camino lijkt in niets op de vorige. Het eten, de herbergen, mijn instelling, mijn verwachtingen, alles is anders.
Ik ben de camino gestart met een aantal vragen waarover ik eens rustig wilde nadenken.  Ik mag wel stellen dat er wat dingen zijn veranderd. Ik heb veel met mensen gelopen, gegeten en gesproken, maar in de vele tussenliggende uren alleen, komen de inzichten, en dromen..... Als je aan niets anders hoeft te denken dan je bed, je eten en je kilometers op een dag, heeft je onderbewuste cq je gevoel/intuïtie de gelegenheid om antwoorden te vinden op je vragen. Daarom alleen al kan een wandeling in de natuur op zijn tijd effectiever zijn dan lange gesprekken of gepieker.

We zaten voor de deur van deze albergue en zagen alle pelgrims voorbij komen. Met velen was er al een eerder contact in een van de herbergen, maar sommigen waren ook niet bekend, zoals een medewerker (editor) van een engelse krant. Daarmee hadden we een gesprek over natuurlijk de Brexit en de verkiezingen in USA. Interessant!

Omdat ik er geen idee van had of ik achter liep op de meute of voorop, was het een verrassing wie we nog zouden ontnoeten. De Engelsen zijn in ieder geval nog achter ons. De italianen zijn vandaag doorgelopen naar Santiago. Een Duits paar was klaar met de camino Primitivo, besloot om de Portugese er nog even achteraan t doen. Ik ken hun sinds meerdere overnachtingen, zij overnachten ook weer hier. We hebben vanavond kennis gemaakt met een Schot en een Deense. Leuk om al deze mensen morgen in Santiago weer te zien.
Een aparte wereld, en iedere pelgrim heeft zijn eigen verhaal. Zo heeft Andreas mij uitgelegd wat een museumdag is. Wat zie je in een museum? Bijzondere dingen. Als je 's morgens wakker wordt en je kiest voor een museumdag, dan sta je misschien wat vaker stil bij de bijzondere gebeurtenissen, dingen om je heen. Je zou vaker voor zo'n museumdag mogen kiezen.
Daarmee sluit ik af voor vandaag. Voor ons is het bedtijd, want wij willen morgen om 12:00 uur in de kathedraal zijn, waar we afgesproken hebben met Andreas. Welterusten alvast en maak er morgen een museumdag van.


donderdag 22 september 2016

Camino Portugues dag 9

Na de zware dag van gisteren besloot ik me zelf eens te verwennen. Anna en ik waren 10 uur onderweg geweest, maar we hadden ons tempo aangepast en van een uitgebreide gezonde lunch genoten. Ik besloot om mijn doel van vandaag vast te leggen en een bed te reserveren. Het werd Ponteverdra.

We zagen gisteren ook alweer dat de municipal (goedkope gemeenteherberg) vol was, en toen wij als laatsten de herberg/hostel/albergue binnen kwamen, zaten zij ook vol.
Anna ging boodschapjes voor volgende zware dag v 40 km doen en ik ging in conclaaf met de herbergier.
Nu ik mijn doel gekozen had, koos ik in overleg met de herbergier ook een hostel uit in Ponteverdra en besloot ik voor de eerste keer in mijn carriere als pelgrim om mijn bagage vooruit naar de locatie te laten sturen. Wel een beetje eng!

Toen ik dat allemaal geregeld had, namen Anna en ik nog een slaapmutsje en namen afscheid. Zij zou om 7 uur vertrekken en ik om 8.

'S nachts werd mijn keelpijn stukken erger en ik besloot meteen om dan de volgende dag alleen te lopen, zodat ik mijn keel kon sparen.
Vanochtend verliet ik  ik lichtbepakt en fris de hostel en wandelde in een slakkengang door de schemerachtige straten. Het duurde nog 1,5 uur voordat de eerste koffie/ontbijtgelegenheid in zicht kwam. Het werd een behoorlijk pittig stukje bergop en steil!! bergafwaarts. Ik zag veel zweetdruppels parelen bij menig pelgrim. Nu ik in mijn eentje liep en verzekerd was van een bed, nam ik ook weer meer tijd om foto's te maken.

Om 13:00  uur was ik op plaats van bestemming. Voordat ik mijn eigen hostel had gevonden, zag ik een lange rij wachtenden, waaronder om mijn 2 italiaanse badkamergenoten. Zij spotten mij ook en ik werd  spontaan geknuffeld. Er stonden meer bekenden te wachten. Maar openbare herbergen gaan pas laat in de middag open. Ik liep verder en zag na 200 mtr mijn eigen herberg. Mij rugzak stond al op me te wachten. Opluchting!!
Ik kreeg een eenpersoonsbed toegewezen, kon me lekker douchen, (het was nog rustig) en mijn wasje doen.
Je betaalt wel ietsje meer, maar je krijgt er veel voor terug. Nu kon ik ook mijn nieuwe ticket uitprinten. Aanvankelijk zou ik zaterdagochtend vliegen, maar na omboeking kan ik dinsdagavond al terug vliegen. Fijn!
Vorig jaar ben ik 5 weken onderweg geweest, nu nauwelijks 2. Ik kan het verschil tussen de ene en de andere camino niet uitleggen, maar het is er wel.

Het is 15:00 uur. Alle verplichtingen zijn geregeld en nu kan ik me op morgen oriënteren en in alle rust verderwandelen.
Het wordt steeds drukker op de camino. Vanaf morgen/overmorgen komen enkele camino's samen en zal het gevecht om een bed beginnen. Ik zal daarom goed moeten plannen.

Het was bewolkt, maar nu schijnt het zonnetje. Eerst maar even een comfortabele plek zoeken buiten om uit te rusten. Misschien kom ik nog bekenden tegen.





dinsdag 20 september 2016

Camino Portugues dag 7

 In de herberg was het zo druk op het net dat ik gisteren geen verbinding kon krijgen. Dag 6 heb ik alleen via fb kunnen versturen.  Ik heb de nacht met 2 italiaanse dames doorgebracht in een professorisch in gerichte slaapkamer. Met wat creativiteit kreeg ik het douche/ wc gedeelte met een matras op de grond. Prima slaapplek. Wc bij de hand en het rijk alleen... een van de dames sliep op een massagetafel. Ze dacht dat ik wel wilde ruilen, echt niet....!
Vanochtend was ik wat aan de late kant en vertrok ik rond 7:30 uur. Het landschap was prachtig! Je kon onderweg als je wilde, genoeg eten van wat de natuur te bieden had. Druiven, walnoten, kastanjes, passievruchten, bramen en vijgen groeiden in overvloed langs het pad. Omdat ik stevig doorgelopen had, kwam ik de meeste pelgrims weer tegen onderweg. Ook enkele uit de Engelse familie. Vandaag hebben we separaat gelopen. Soms moet je de tijd voor jezelf nemen. Geen zware parcoursen en gesprekken vandaag. Heerlijk in het eigen tempo wandelen, genieten van de rust en uitrusten als je daar aan toe bent. Met mijn voeten gaat het prima. Ik ben nu ruim 107 km van Santiago verwijderd en heb vandaag maar 20 km gelopen tot Tui. Ik ben nu dus al op Spaanse bodem. Maar ik ben nog steeds veel te vroeg in Santiago.
Nog geen blaren, alleen mijn teennagel, die meldt zich als ik lang achter elkaar doorloop. Als ik sokken wissel, helpt het wel. Ik heb in de farmacia wat strepsels moeten kopen vanwege een keelpijn die vannacht was komen opzetten. Ja, daar reken je niet mee.

Gisteren hadden we een beetje gelanterfanterd, maar vandaag heb ik in eenruk doorgelopen om niet weer in de bezemkast te hoeven slapen. Ik was dan ook lekker op tijd om een perfecte slaapplek te regelen. Overigens kost een bed € 5,00 per nacht. Vannacht toevallig € 6,00. De engelsen slapen ook weer in dezeherberg. Gezellig!! De twee italiaanse dames van gisteren trof ik onder de douche... ja niks apart douchen... net als op de sportclub, allemaal in een ruimte. Dat kenjeik niet vd vorige tocht. Maar ach, daar wen je ook aan. Deze blog schrijf ik vanaf een terrasje met wifi en een tinto verano. Straks nog iets eten en dan weer op tijd naar bedje toe.
Ie



zondag 18 september 2016

Camino portugues dag 4 en 5

Eergisteren was ik aan het twijfelen of ik toch niet de kustroute zou nemen. Het was me goed bevallen langs de oceaan op te wandelen. Ik kon geen keuze maken. Dus ik liet het over aan het toeval.
' s morgens was ik al vroeg wakker en ik liep met mijn hele hebben en houden uit het slaapvertrek om de rest niet te storen. Terwijl ik alles inpakte, raakte ik in gesprek met een Italiaanse senior die vertelde dat ze de kustroute namen. Ik mocht me bij hun voegen en zo vertrokken we richting zee.  2 Italiaanse stellen. Na een tijdje merkte ik dat ze de tocht langs oceaan wel heel sereus namen. Het werd letterlijk over het strand, over stenen (geen schelp te bekennen) en door de duinen lopen. Helemaal kapot kwam ik  na 7 uren aan in een van de slechtste herbergen die ik gezien heb. In sommige bedden kon je niet slapen omdat er vocht en schimmel op de muren zat. Fris gedoucht werd er gezamenlijk gegeten en daarna naar bed.
Het werd een lange, snukersvrije nacht....
De dag erna twijfelde ik of deze weg wel mijn weg was. Ik herinnerde me dat de zee over mijn schoenen spoelde en dus alles nat was.
Toen Armando weer het strand koos voor die dag voelde ik toch een lichte weerstand opkomen.... en inderdaad na 2 uur strompelen hield ik het voor gezien en keek ik uit naar een weg naar het dorp.  Armando attendeerde me erop dat mijn schoeisel niet geschikt was voor het strand. Daarna was het snel gepiept. We namen afscheid en ik ging terug naar de bewoonde wereld. Terug naar de oorspronkelijke route, daar was ik tenslotte ook op voorbereid.
Na 20 km kwam ik in een stad aan vanwaar ik dwars kon doorsteken naar de oorspronkelijke route, die lag 26 km oostwaarts.... ik was moe, had pijn aan mijn voeten en koos voor de praktische oplossing.
De bus vertrok pas over 4 uren (het was zondag) dus dan maar een taxi. Ik had maar een beperkt bedrag in mijn portemonnaie en vroeg of e taxi me kon brengen. De chauffeur stopte de meter halverwege maar bracht mij voor de deur van de hostel. Een beetje pijnlijk....onder luid gejoel werd ik ontvangen door de overige pelgrims. Er was een groep Engelsen die meteen reageerden met ' caught in the act'  maar ze hadden mijn verhaal toevallig ook van een andere pelgrim gehoord.  We wachtten met zeker 50  pelgrims totdat de deuren open gingen, en nu heerlijk gedoucht, effe bijschrijven en dan een hapje eten. Morgen weer een nieuwe dag, nu de goede weg volgen, mijn weg.....




















vrijdag 16 september 2016

Camino Portugues, dag 3

Het was wel heeeeeel vroeg vanochtend. Mijn Amerikaanse kamergenote begon rond 4 uur!!! haar bagage bij elkaar te zoeken, met plastic en papieren zakken te rommelen en toilet te maken. Ze had een halfuur later gelukkig alles geregeld. Maar ik was klaarwakker.
Een van de twee overgebleven kamergenoten begon een snurkconcert waar je u tegen zegt.... Het hoort er allemaal bij maar ik begon toch een beetje te verlangen naar een uurtje slaap. Gelukkig kwam dat nog. Om 6:00 ging mijn wekker, want ik wilde om 7:00 de bus hebben. Jawel mijn eerste dag begon met een busrit. Vele pelgrims kiezen als startpunt Matoshinos, omdat de route er naar toe vanuit Porto langs eeen drukke weg loopt.
Maar vanaf 7:30 ging ik in de benen. Na 2 km kwam ik bij de atlantische Oceaan. Een ruige rotsachtige kust met veel strand kenmerkte deze route. Al gauw genoeg liep ook over de vlonders, zoals in de reisgids beschreven. Ik dacht dat ik vandaag 35 km moest lopen, maar dat viel al weer mee. De rest van deze alternatieve kustroute van 47 km volgt morgen.

 Rond 14:00 was ik in Vila do Condo. In Spanje kun je makkelijk zonder reisgids de weg vinden, maar hier is dat een ander verhaal. Leesbril op, zonnebril af... met de gids in de aanslag liep ik langs het strand. Ergens heb ik toch een afslag gemist, en had ik landinwaarts moeten gaan... Ben er gelukkig toch gekomen. Mijn voeten lieten rond 12 uur weten dat ze wel een pauze konden gebruiken. En ja hoor, dikke bult op de linkervoet, pijnlijke nagel aan de rechtervoet. Sh.. nu al! Les 1 alweer te pakken. RUSTIG AAN, luisteren naar je lichaam. Oeps, vergeten. De rugzak leek steeds zwaarder worden. Om 14: 00 had ik mijn reisdoel voor deze dag bereikt! Helaas ging de herberg pas om 15:00 uur open. Verplicht terrassen. En wat drink je dan, een onvervalste Heineken. Tafels, parasollen, het is Heineken wat de klok slaat.
Om 15:00 uur mocht ik binnen. Tadaa ik was de 2000e pelgrim dit jaar. Geen prijs naar wel een set lakens voor op mijn plastic matrasje. De hele wandeling had ik geen enkele pelgrim gezien op de kilometers lange vlonders. Alleen de hardlopers en veel slakken gingen ook die weg over het pad. Overigens moesten vele slakken het leven laten zag ik.  Verbaasd kijk ik nu hoe mensen uren na mij nog steeds binnen komen hier.
Tegen beter weten in (allemaal extra gewicht) ben ik toch maar naar de markt gegaan om wat eten in te slaan. Vandaag heb ik mijn vitamientjes al binnen. Voor morgen staat er een aso dikke tomaat en appel op het menu.
Straks nog even een pelgrim menu nuttigen en dan is het vroeg slapen gaan. Gelukkig is de verbinding hier stukken beter dan gisteravond! Maar oef, mijn spieren hebben behoorlijk hard moeten wetken vandaag. Daar kan een rondje Jaomerdal of visvijver op zaterdagochtend niet tegenop. :-)






donderdag 15 september 2016

Camino Português, dag 2

Deze dag is de enige dag dat ik kon uitslapen. Echt uitslapen kan niet met 11 mensen op een kamer, maar ik was toch niet zo vroeg op. Vanaf morgen gaat dat veranderen. Dan hoop ik toch rond 7 uur te gaan wandelen.
Vandaag weer een druilerig dagje. Tot 17:00 uur heb ik met een regenjasje aan gelopen. Porto is toch wel een heel bijzondere stad. De bekende Ponte Luis I is door de architect Eifel ontworpen. En inderdaad, is familie vd Eifeltoren in Parijs.

Omdat ik voldoende tijd had ben ik ook maar even naar de overkant gelopen. Daar wonen alle grote portjongens. ...

Ook de kathedraal bezocht om een stempel voor mijn credential te halen. Daar vond ik ook de eerste pijlen van de camino. Helaas was de weg niet zo goed aangegeven als in Spanje. Ik kon wel nog kiezen of ik naar Fatima of naar Santiago wil lopen.
Ik moet er helaas nu mee stoppen. De wifi verbinding valt steeds weg, en het verloopt allemaal erg moeizaam. Dus voor nu, einde van dag 2.

woensdag 14 september 2016

Camino Português, dag 1

Na een vlucht van 2,5 uren landden we in een bewolkt Porto. Na een tijdje onwennig rondgestruind te hebben met mijn rugzak, vond ik een taxi. De bussen heb ik niet gevonden, maar omdat ik 3 x moest overstappen voordat ik op plaats van bestemming zou zijn, vond ik dat prima.   Het is niet zo warm in Porto als bij ons. Das best wel een rare gewaarwording. Het was aangenaam fris toen ik uit het vliegtuig stapte.
Aangekomen in de happy hostel  keeg ik eerst een stapelbed toegewezen.  Maar ik zag niet hoe ik overdag mijn rugzak in de kleine locker gepropt kreeg, dus kreeg ik een ander bed, geen stapelbed, in een kleinere (meer veilige?) ruimte + locker.
'Sprekende mensen zijn te helpen' zei mijn oma vroeger.
Het is hier geen zomertijd, dus ik was toch vrij vroeg in Porto. Daarom besloot ik een kleine verkenningstocht te maken. Morgen heb ik immers de hele dag nog.
Ik heb al een eerste indruk van de stad gekregen en de plaatselijke specialiteit gegeten en de wereldvermaarde port geproefd. Even het programma afwerken, je hoeft het maar gehad te hebben dacht ik.
Toen ik terug wilde gaan, regende het pijpenstelen!
Beter nu dan onderweg... Het is nu 21:30 uur plaatselijke tijd. Tijd om een einde aan deze enerverende dag te maken. Na een lekkere douche kruip ik mooi mijn bedje in. Allemaal alvast een goede nacht gewenst.
Let ook even op het prijskaartje.....

Soort tostie met tomaten/biersaus



dinsdag 13 september 2016

VERTREKSTRESS

Precies een jaar geleden wist ik mijn reisdatum, 16 september zou ik starten vanuit Porto. Een jaar van voorbereidingen sluit ik nu af. Eigenlijk wilde ik op de bonnefooi naar Porto, maar het leek me achteraf toch verstandiger om even een bedje te reserveren. Ik kom nl laat in de namiddag pas aan. En volgens de herbergier van het hostel, die per kerende mail mijn vragen beantwoordde, moet ik 3 x overstappen voordat ik op de plaats van bestemming ben. 
Maar als je de recenties van het hostel leest  https://www.happyporto.com/ en de plaatjes waarheidsgetrouw zijn, dan is het wel even boffen met deze keuze in 'Downtown near the river in Porto'.
Ik hoop wel écht niet, dat onze temperaturen, ook Portogese temperaturen zijn. Effe checken... Nee hoor, ziet er prima uit. Morgen en overmorgen bewolkt en spatje regen. Vanaf vrijdag de 16e, geen bewolking en de 4 dagen daarna krijgt het weer het cijfer 9,10,10,9 . Dan zien we wel weer verder.  


Nu staat mijn rugzak klaar, gepakt, gecheckt en nog een keertje gecheckt. Telefoon nog opladen, ticket en boardingkaart mee, schoenen gepoetst.... Helemaal happy dat ik ditmaal maar een gewicht van 8,5 kg hoef te dragen.

Nog even gezellig uurtjes thuis vanavond en dan kan het feest beginnen. 







donderdag 8 september 2016

DE LAATSTE WEEK

Het is een heerlijke nazomersedag. Het is al 8 september. Deze week kwam er via de familie app een afspraak voor mijn moeder langs op 15 september. Ik keek even uit gewoonte in mijn agenda en realiseerde me dat ik dan al onderweg ben.... Onderweg op mijn 2e pelgrimstocht. En weet je wat, als het aan mij ligt komt er nog een 3e en een 4e enz. Eenmaal een pelgrim, altijd  een pelgrim?! Veel van mijn medepelgrims hebben dezelfde ervaring. Zijn onderweg of alweer terug. Zou het verslavend werken? Het woord verslaving heeft een negatieve klank. Zou dat ook zo bedoeld zijn voor het pelgrimeren?

Zondag was het de ideale dag om mijn rugzak te pakken. Vorig jaar op het vliegveld schrok ik van de 11 kg die ik toch vervolgens braaf over de Pyreneeën sjouwde, want ik kon natuurlijk niks achterlaten c.q. missen. Maar gauw genoeg daarna koos ik eieren voor mijn geld en deed ik afstand van 2 kg bagage. Dat liep wel een stuk fijner.

Ik had ditmaal opnieuw mijn rugzak gepakt en de wijzer sloeg door naar 7,8 kg!! Een record,  en een vreugdedansje door de kamer! Te lopen met ca 8 kg bagage klinkt niet alleen als luxe, maar  ís ook luxe!! Dan toch nog maar dat ene T-shirt mee? of een leesboek? Nee, sterk blijven. Ik zet een e-book op mijn tablet, en dat T-shirt is niet écht nodig.

De tijd  vliegt schrikbarend snel. Nog even dit doen en nog even dat doen. Nog even de laatste zakelijke afspraken en beslommeringen en nog even naar de kapper. Er komen nog allerlei onverwachte activiteiten op mijn pad zoals enkele kilo's groenten en fruit verwerken tot diepvriesvoorraad en potjes appelmoes. Nog even met mijn moeder op pad en nog even de kinderen zien. Nog maar een weekje en dan is het zover, sterker nog, dan zit mijn eerste wandeldag er al op. Ik kan niet ontkennen dat ik al behoorlijke last heb van reiskoorts én nieuwsgierigheid. Eens kijken wat deze reis me gaat brengen... Voor de berichtgeving ben ik onderweg wel afhankelijk van WIFI.


vrijdag 2 september 2016

EEN ONVERWACHTE VERRASSING

Gisteren om 22:00 uur dacht ik: Nog 13 dagen en dan lig ik rond deze tijd in (hopelijk het onderste bed van een) stapelbed, ergens tussen Porto en Santiago tussen snurkende medepelegrino's.....

Ik heb mijn spulletjes uitgewassen en klaargelegd. Alle (mini i.v.m. gewicht) toiletspullen aangeschaft, een nieuwe binnenzak voor mijn slaapzak gekocht, ingecheckt voor de heenvlucht enz...
Mijn conditie heb ik via hardlopen opgebouwd, terwijl ik me vorige keer door wekelijkse wandelingen heb voorbereid.
Voorts, de pedicure bezocht, en de kapper besproken en ben ik naar mijn tandartsafspraak geweest. En daar was ik dus vanochtend, bij de tandarts. Na 5 maanden kiespijn.... écht waar! (en nog nooit eerder ervaren) was ik vastberaden om niet! met kiespijn geconfronteerd te worden op de camino. Dus in goed overleg met tandarts Jan ging mijn kies er vanochtend uit.... Wat een opluchting!!
Maar wat betekent het eigenlijk als je een kies moet missen? Volgens tandarts Jan zou er geen sprake zijn van verlies van kauwcomfort (leuk nieuw scrabblewoord) en is het esthetisch verantwoord. Beide beweringen zijn overigens waar, heb ik nu al vastgesteld.

Toch ben ik, nieuwsgierig als ik ben, eens even verder gaan neuzen waar het verlies van een kies eigenlijk voor staat. Om daar achter te komen ben ik een van de boeken van Christiane Beerlandt gedoken. Ik citeer even een klein stukje van de tekst die mij een positief gevoel geeft over het verlies van mijn kies.
'Tenslotte is het normaal dat een mens veelal in de volwassen fase, meerdere en mogelijk al zijn tanden verliest. Op zich wijst elk afscheid nemen van een tand op een afscheid nemen van een oude fase, van een problematiek die om een oplossing vroeg en waar de mens ja-of-neen aan gewerkt heeft in zichzelf'' 'Begeer dus niet koste wat kost een tand te behouden, terwijl het leven jou bv andere signalen geeft, terwijl je weet 'die tand wil/moet er uit!  enz....'

Zo, dat weten we ook weer. En nu ga ik verder met mijn voorbereidingen, met mijn leven. Zonder deze kies. Dus mensen, als je een kies moet missen.... Zie het positief, zie het als een oud stukje in je leven wat je mag afsluiten en niet meer nodig hebt. Dus: wat moet, dat moet, loslaten!

weg er mee!