Camino portugues dag 4 en 5

Eergisteren was ik aan het twijfelen of ik toch niet de kustroute zou nemen. Het was me goed bevallen langs de oceaan op te wandelen. Ik kon geen keuze maken. Dus ik liet het over aan het toeval.
' s morgens was ik al vroeg wakker en ik liep met mijn hele hebben en houden uit het slaapvertrek om de rest niet te storen. Terwijl ik alles inpakte, raakte ik in gesprek met een Italiaanse senior die vertelde dat ze de kustroute namen. Ik mocht me bij hun voegen en zo vertrokken we richting zee.  2 Italiaanse stellen. Na een tijdje merkte ik dat ze de tocht langs oceaan wel heel sereus namen. Het werd letterlijk over het strand, over stenen (geen schelp te bekennen) en door de duinen lopen. Helemaal kapot kwam ik  na 7 uren aan in een van de slechtste herbergen die ik gezien heb. In sommige bedden kon je niet slapen omdat er vocht en schimmel op de muren zat. Fris gedoucht werd er gezamenlijk gegeten en daarna naar bed.
Het werd een lange, snukersvrije nacht....
De dag erna twijfelde ik of deze weg wel mijn weg was. Ik herinnerde me dat de zee over mijn schoenen spoelde en dus alles nat was.
Toen Armando weer het strand koos voor die dag voelde ik toch een lichte weerstand opkomen.... en inderdaad na 2 uur strompelen hield ik het voor gezien en keek ik uit naar een weg naar het dorp.  Armando attendeerde me erop dat mijn schoeisel niet geschikt was voor het strand. Daarna was het snel gepiept. We namen afscheid en ik ging terug naar de bewoonde wereld. Terug naar de oorspronkelijke route, daar was ik tenslotte ook op voorbereid.
Na 20 km kwam ik in een stad aan vanwaar ik dwars kon doorsteken naar de oorspronkelijke route, die lag 26 km oostwaarts.... ik was moe, had pijn aan mijn voeten en koos voor de praktische oplossing.
De bus vertrok pas over 4 uren (het was zondag) dus dan maar een taxi. Ik had maar een beperkt bedrag in mijn portemonnaie en vroeg of e taxi me kon brengen. De chauffeur stopte de meter halverwege maar bracht mij voor de deur van de hostel. Een beetje pijnlijk....onder luid gejoel werd ik ontvangen door de overige pelgrims. Er was een groep Engelsen die meteen reageerden met ' caught in the act'  maar ze hadden mijn verhaal toevallig ook van een andere pelgrim gehoord.  We wachtten met zeker 50  pelgrims totdat de deuren open gingen, en nu heerlijk gedoucht, effe bijschrijven en dan een hapje eten. Morgen weer een nieuwe dag, nu de goede weg volgen, mijn weg.....