donderdag 20 oktober 2016

HOE EEN TWEEDE WERKDAG EEN EERSTE WERKDAG WERD

Toen ik gisteren, (19-10-2016)  het stuk in De Limburger las over 'Praat op je eerste werkdag' kreeg ik een flashback en moest ik even terugdenken aan mijn eerste werkdag, jaren geleden.
In bovengenoemd krantenartikel wordt geadviseerd om meteen de eerste dag al in gesprek te gaan met je nieuwe collega's, iedereen gelijk een hand te geven, taken te weigeren die je niet wilt doen en wees niet te nederig...
Stuk voor stuk goede adviezen. Voor mij hadden ze 10 jaar eerder mogen komen. Want wat gebeurde er toen op mijn eerste werkdag.....


Na 2 maal (enthousiast en vastberaden) gesolliciteerd te hebben, een assessment glansrijk doorstaan te hebben, was mijn 3e poging succesvol. Mijn nieuwe leidinggevende belde tijdens mijn vakantie dat ik welkom was op zijn afdeling en ik sprong een gat in de lucht. Yes! eindelijk, de aanhouder wint...Wat was ik blij!

Ik had zo uitgekeken naar deze baan, en wilde nog liever vandaag dan morgen beginnen. Het was een andere functie binnen een organisatie waar ik toen werkzaam was. De overstap verliep daarom redelijk makkelijk.
In de loop der tijd was ik al eens eerder op mijn nieuwe afdeling geweest en kende ik enkele van de nieuwe collega's van gezicht.
Mijn eerste werkdag in mijn nieuwe functie naderde. Nu kon ik eindelijk echt iets betekenen voor mensen, in mijn nieuwe functie wilde ik er voor mijn cliënten zijn en ze zo goed mogelijk verder helpen.  Ik had weliswaar geen op maat gesneden opleiding voor deze baan genoten, maar ik bezat genoeg boerenverstand, werklust, enthousiasme en optimisme om vol vertrouwen aan de slag te gaan. Bovendien had ik kennis van systemen, wetgeving en kende ik de organisatie al.
Omdat we flexibele werktijden hadden, begon ik al in alle vroegte. De vorige dag had ik mijn persoonlijke bezittingen van mijn oude afdeling al naar de  nieuwe verhuisd.
Mijn leidinggevende was er al en heette me welkom en ik maakte meteen kennis met mijn nieuwe buurvrouw. Ook voor haar was het de eerste werkdag. We hadden nu een bureau, een computer en kreeg een gedeelte van de dossiers van een collega die vertrokken was. Die collega had al wat aanwijzingen doorgegeven en zo kon ik van start.
Daar zat ik dan. Aan mijn nieuwe bureau, met een nieuwe collega naast me en een stapel dossiers voor me. Mijn leidinggevende trok zich terug en ik begon aan mijn dag.
Mijn nieuwe collega en ik vroegen ons af, wanneer we aan de rest van de collega's voorgesteld zouden worden.... Het voelde best wel raar, om in een kantoortuin met ca 40 mensen zo de dag te beginnen. Bescheiden! als we waren op onze eerste dag, begonnen we braaf onze dossiers in te zien, en wachten we geduldig op de introductie.
De overige collega's druppelden binnen en begonnen aan hun werk. We wachtten nog een tijdje, maar onze leidinggevende liet zich niet meer zien.  En (onvoorstelbaar nu voor mij) zo verstreek de dag, zonder dat we kennis maakten met de andere collega's van onze afdeling. Een enkeling kwam zich overigens zelf voorstellen. Met een gemengd gevoel verliet ik op het einde van de dag de afdeling en vertrok naar huis. De volgende dag trokken mijn nieuwe collega en ik de stoute schoenen aan en begonnen op een rondtocht langs de collega's. Ik stelde me voor en vroeg naar hun werkzaamheden en maakte een praatje. De morgen verstreek en ik bezocht ook onze collega's die op een andere verdieping ondergebracht waren. Ook daar weer voorstellen, praten en veel vragen. Zo werd mijn tweede werkdag, mijn eerste werkdag.

Nu jaren later, kijk ik met heel andere ogen naar mijn gedrag van toen. Het artikel in de krant laat echter zien, dat er kennelijk meer mensen rondlopen die, net als ik toen, deze tips goed kunnen gebruiken. Zouden deze mensen zich ook zo voelen, als ik me toen voelde? Onzeker, afwachtend, te bescheiden, niet assertief genoeg...? Niet zelf de regie durven te nemen?

De mensen die mij nu kennen, zullen dat persoontje van pakweg 7 jaar geleden niet meer in mij herkennen. Die is gelukkig voorgoed verdwenen. Het Talentenspel heeft daar op een geweldige manier verandering in gebracht.
Hoe je je voelt in bepaalde situaties is vooral je eigen verantwoordelijkheid. Hou zelf de regie, je hebt immers altijd een keuze. Als je dat inziet, wordt het leven een heel stuk positiever.
Ben je bijvoorbeeld ziek, of zonder werk, dan kun je aan het feit zelf misschien niets veranderen, maar misschien kun je een ander manier vinden om er mee om te gaan?





woensdag 5 oktober 2016

Kun je nog iets anders?

Jazeker!

Soms heb je van die dagen, dat je de krant open slaat en het ene interessante artikel het andere opvolgt. Ik moest even een keuze maken waar ik iets over kwijt wilde in dit blog... Omdat ik vandaag naar een bijeenkomst ben geweest én naar John de Wolf heb zitten kijken in de talkshow van Pauw, is mijn keuze gevallen op het artikel in De Limburger van 5 oktober 2016 'Jazeker, er is leven na de bank'. Over dat thema wil ik wel iets met jullie delen.

Het artikel beschrijft het ontslag van een veertiger die beroepsmatig een heel andere koers is gaan varen. Een prachtig voorbeeld hoe het ook kan. Van een bank overstappen naar een wijnwinkel.... Dat is toch op zijn zachtst uitgedrukt een heel andere tak van sport! Maar het klinkt mij niet onbekend in de oren, het is wat ik steeds vaker zie en toejuich. Mensen, kom uit je comfortzone, je bent niet je beroep, je bent zo veel meer. en inderdaad, áls je, zoals in dit verhaal, van wijn houdt en het is je hobby en je hébt ook nog wat mooie andere talenten in huis, waarom zou je dan niet je passie gaan volgen. Ik ken een psycholoog die nu meubelmaker is en een medewerkster in de zorg die met hondenmassage is gestart. Volg je hart, lijken deze mensen te zeggen...

De kunst is om eens serieus  bij jezelf te rade te gaan (bijvoorbeeld tijdens een wandeling in de natuur) wat je echt wil, en of je nog wel terug wil in het vak wat je ooit geleerd hebt. En daar kom ik dan weer bij John de Wolf uit. Ik weet nog dat ie als profvoetballer ooit o.a. bij FC VVV gespeeld heeft, maar ik wist niet dat hij zich nu met re-integratie bezig houdt. Toch ook werkelijk iets heel anders!!  Bij Pauw vertelde hij dat hij als ambassadeur van de ouderenwerkloosheid (en 50 plusser inmiddels) in Den Haag was uitgenodigd om zijn verhaal te doen. Een succesverhaal, want drie van zijn pupillen waren inmiddels onder de pannen als portier bij een hotel. Ik wed dat die drie een heel andere achtergrond hebben.

En waar wil ik nu met deze voorbeelden naar toe, vragen jullie je misschien af. Dat wil ik graag uitleggen. Sinds 1 september ben ik aangesloten bij een groep ondernemers die zich richt op de doelgroep 45+ zonder werk. Deze club probeert de 45 plusser zonder werk, een vergeten doelgroep, niet alleen te ondersteunen bij zijn zoektocht naar werk, maar heeft ook aandacht voor welzijn en vitaliteit.  Deze groep heet




A4Works organiseert volgende week dinsdag, 11 oktober een inspiratieshow & arbeidsmarkt voor 45+ in het Continium in Kerkrade. Ken je iemand die wellicht geïnteresseerd is, vertel dan dat ie op de website van A4Works op de agenda de details van deze bijeenkomst kan nalezen. Misschien is er onder jullie iemand die de volgende keer zijn of haar succesverhaal in de krant ziet staan. Er zijn genoeg voorbeelden dat je ook al ben je 'op leeftijd' je nog heel waardevol voor de maatschappij en arbeidsmarkt bent.  Laat je niet aanpraten dat het niet zo is.

Ik ben er ook de volgende week dinsdag, en ik hoop je daar te ontmoeten.

Nog woord van motivatie ter afsluiting..