woensdag 30 november 2016

HET BEVOLKINGSONDERZOEK

Net als iedere 50 plusser kreeg ik ook dit jaar weer een uitnodiging voor een bevolkingsonderzoek, wat zeg ik... 2 uitnodigingen!
Eentje preventief voor borstkanker en eentje voor darmkanker.
Nadat ik het eerste darmkankeronderzoek verprutst had, heb ik met het bureau gebeld om een nieuwe envelop met inhoud aan te vragen. Binnen een X aantal dagen zou het binnen zijn. Maar er kwam geen nieuw onderzoek. Dus na een kleine maand maar weer bellen en ja hoor, klapperdeklap, er lag een nieuwe envelop inclusief alle benodigdheden voor dit onderzoek in de bus. Een goed moment uitgezocht, monstertje geleverd en dopje erop.

Envelop op de bus en hoppela, enkele dagen later had ik al bericht dat alles OK is. 😌

En toen lag daar nog mijn uitnodiging voor het bevolkingsonderzoek voor borstkanker... Ik keek eens even naar de datum en tijd van de afspraak en heb die toen gewijzigd i.v.m. een andere afspraak. Daarna kwam er weer iets tussen, en heb ik nogmaals de afspraak verzet. (Ik zat er ook wel een beetje tegen aan te hikken moet ik toegeven. De vrouwen die dit onderzoek kennen, snappen wat ik bedoel...)
Op de dag van de afspraak kreeg ik een telefoontje dat de afspraak kwam te vervallen i.v.m. een storing en dat ik kon kiezen voor een onderzoek in een ander dorp, want de wagen ging vertrekken uit mijn woonplaats. Ik kon dan die nieuwe afspraak dan niet meer zelf wijzigen, maar moest op het door hen gekozen tijdstip voor onderzoek komen. Maar omdat ik ook nog andere (vaste) verplichtingen heb op enkele dagen, is het voor mij de vraag geworden of ik dan kan? Men zou proberen er rekening mee te houden.

Als er twee keer achter elkaar zulke dingen gebeuren, het loopt niet soepeltjes zal ik maar zeggen, dan gaat er bij mij een lampje branden... Dan begin ik altijd een beetje na te denken. Ik was natuurlijk wel een beetje pissig op die organisatie dat ik nu naar een ander dorp moet, en ik geen invloed op het tijdstip kan hebben ggrrrrrrrrr. Maar anderzijds, hoeveel opzet is er bij een storing??

Nu ben ik me dus serieus aan het afvragen of ik nog wel deel zal nemen aan dit onderzoek? Niet omdat ik naar een andere plaats moet, maar omdat ik steeds meer vertrouwen in mijn lijf durf te krijgen. Lange tijd heb ik niet geluisterd naar mijn lichaam en heb het veel stress bezorgd en ik ben niet altijd even verstandig met voeding en beweging omgesprongen... En toch heeft mijn lijf me nooit echt in de steek gelaten. Waar ik trouwens ontzettend dankbaar voor ben. Wel ken en respecteer ik mijn grenzen nu. Ik vertrouw er op dat mijn lijf in orde is en mij laat weten wanneer er iets niet klopt.
Het alternatief is dat ik me laat leiden door (goedbedoelde zorg door de overheid) angstmakerij, van stel! er is iets mis??? Zo heb ik ook helemaal niets met een griepspuit, nooit gehad ook trouwens. Lieve mensen, ik ben er nog niet uit. Ik kies er steeds meer voor om in vertrouwen te leven en niet in angst. Maar dit is ook voor mij ook een hele grote stap, waar ik eens even goed over na moet denken... Hoe denken jullie daar over?

dinsdag 15 november 2016

VRIENDSCHAP EN PIJN

Regelmatig lees ik op Facebook spreuken die gaan over vriendschap, of het verlies er van. Als alles gladjes verloopt in je vriendschappen, dan post je zo'n spreuk (denk ik) niet, of roep ik nu iets onzinnigs? Ik vraag me af, als ik een van die spreuken lees, of er soms pijn of teleurstelling achter zit? of juist bevrijding... want niet iedere 'vriendschap' is altijd even leuk. Er zijn er ook vriendschappen die heel veel energie kosten 😌

In de praktijk werkt het vaak zo, dat je bij een ingrijpende omstandigheid als ziekte of het verlies van een dierbare je de steun van vrienden, familie en/of collega's verwacht. Maar juist op het moment dat je ze het hardst nodig hebt lijken mensen  af te haken.
Veel mensen (ik ook vroeger) gaan dan bij zichzelf te rade en zoeken naar een mogelijke vergissing die ze misschien gemaakt hebben. Wat heb ik fout gedaan?  Maar wat, als je je hersens pijnigt en je kunt niet bedenken waar het misgegaan is? Waarom zie je dan je vrienden, familie, je collega's niet meer? Jij bent/was er toch ook voor iedereen? je toont/toonde toch ook voor iedereen belangstelling of  gaat/ging op bezoek...

Waarom haken mensen af?

Misschien vertel ik niets nieuws, misschien ook wel.
Teleurstelling over afgehaakte vrienden of contacten heeft vaak te maken met  je verwachtingspatroon. Je verwacht, dat mensen zich gedragen zoals jij zelf ook in het leven staat. Jij bent attent, belt, gaat op visite enz. Dat hoort bij jouw normen en waarden en heeft ook te maken met een stukje van je persoonlijkheid.
Iedereen heeft een eigen persoonlijkheid, een eigen kijk op het leven, eigen normen en waarden en hun eigen beperkingen... en die kunnen en mogen afwijken van de jouwe.

Graag wil ik een ervaring met jullie delen die ik tijdens een retraite had, enkele jaren geleden.
Ik verbleef gedurende een week met nog ca 8 vrouwen op een afgelegen plek in de bergen in Spanje.
Op een dag kregen we een opdracht, die mij altijd bijgebleven is en waarvan ik veel geleerd heb. We moesten ons in de groep opsplitsen in tweetallen en ons als tweetal even afzonderen. De een moest de ander een verhaal, ervaring of voorval vertellen, dat hem/haar ooit diep geraakt heeft, of voor veel verdriet heeft gezorgd en waarover zelden gesproken werd.
Er vloeiden links en rechts en ook bij ons, de nodige tranen. Velen leken een zware last mee te dragen, maar hadden daar tijdens het verblijf niets van laten merken. Na deze oefening keken we met heel andere ogen naar elkaar, wetende dat ieder zijn eigen verhaal had.  Verdriet is niet altijd zichtbaar. Iedereen ontwikkelt zijn eigen overlevingsmechanisme en heeft soms tijd nodig. Als je er bij stil staat dat je het verdriet of de reden voor het gedrag van de ander niet altijd kent, zou je dan niet minder snel oordelen? Stel dat zijn verdriet een rol speelt in het contact met jou?


Mensen kunnen dan uit elkaar groeien, zonder dat er een kwaad woord gevallen is, of iemand iets 'verkeerds' heeft gedaan. Je hebt altijd een keuze hoe je er naar wilt kijken. Je kunt het gevoel hebben in de steek gelaten te zijn, of  je kunt er gelaten mee omgaan en accepteren dat mensen komen en mensen gaan.
of
Misschien kun je zélf de ander benaderen en hem/haar laten weten dat je hem/haar hebt gemist, en vragen of alles oké is? Zo hou je zelf de regie in een vriendschap als je moeite hebt met loslaten...

Ja, loslaten is een kunst.


woensdag 2 november 2016

CO-CREATIE

Enkele jaren geleden hoorde ik voor het eerst de term CO-CREATIE.
Wat co-creatie betekent, ontdekte ik voor het eerst bij mijn oude werkgever. Samen met een aantal collega's werden we door onze werkgever uitgenodigd om een nieuw plan van aanpak te bedenken. Op creatieve manier, out-of-the-box denken moesten we met iets geheel nieuws komen.
Termen zoals out-of-the-box hoor je steeds verder. Het is een uitnodiging aan je creatieve geest om eens iets te bedenken wat totaal afwijkt van het oude...
Co-creatie is iets wat je niet alleen kunt doen, je doet het samen. Je zoekt partners, gelijkgezinden of collega's om samen iets te creëren...

Nou heb ik een heel typisch voorbeeld gevonden hoe co-creatie er in de praktijk kan uitzien. Dat wil ik graag met jullie delen.
In  mijn vrije tijd schilder ik wel eens. Toen ik begon te schilderen probeerde ik vooral veel NA te schilderen. Maar daar bleek ik niet zo goed in te zijn. Op een dag ontdekte ik dat ik vanuit mijn intuitie kon schilderen en op het doek verschenen de wonderbaarlijkste creaties. Niet allemaal even mooi, zo blijkt. Maar oefening baart kunst.
Een van mijn creaties was een vlinder in de natuur... leuk geprobeerd, maar dat werd 'm niet. Dan maar weer opnieuw, nu ontstond er een soort planetenlandschap. En zo heeft het een aantal maanden op mijn schildersezel gestaan. Ik kon me er niet toe brengen er iets mee te doen. Maar dat deze ook geen blijvertje zou zijn, stond eigenlijk al lang vast.

Op een gegeven moment heb ik de kwast, het paletmes en mijn verf gepakt, en hup! weg met het planetendoek. Zo makkelijk gaat dat als je schildert. Bevalt het je niet wat je ziet, dan schilder je het gewoon over. Was het in ons leven maar zo makkelijk. Vergissinkje wegpoetsen en iets moois voor terugtoveren.

Bij poging 3 lukte het me om een prachtige achtergrond te creeren....met daarop een mooie, gele krachtige zon. Ziezo, dat had ik dan toch weer mooi voor mekaar. Ik werd er helemaal blij van! Maar ook dit schilderij werd niet gepromoveerd tot wanddecoratie....Hmmmm, wat ontbreekt er dan?

Toen kwam ik Har tegen...toevallig, haha jaja. Har heeft samen met mij in een atelier voor hobbyschilders een tijdje geschilderd. Har maakt prachtige schilderijen, en ik bewonder zijn stijl.  Het atelier werd opgeheven en ieder ging zijns weegs.
Ik legde hem uit, dat ik mijn schilderij niet kon afmaken, en we spraken af dat hij na mijn reis naar Santiago een kijkje zou komen nemen.
En zo geschiedde...Na even bijgepraat te hebben met een kop koffie, liet ik Har mijn creatie zien. Zoals het een kunstenaar betaamt, bekeek Har vanaf een afstandje het schilderij. 'Er ontbreekt iets aan' was zijn conclusie. Oeps! 'Een beetje meer kleur' was zijn advies. Nog een keertje 'oeps' ! (ik dacht dat het kleurig genoeg was).
Na een korte aarzeling zette ik mijn ego resoluut opzij en vroeg hem mij uit te leggen wat hij bedoelde.   Ik vertrouw op de kwaliteiten van Har, ik weet immers dat hij een vakman was. Dus hield ik een schilderschort omhoog. Achter ons lagen penselen, verf en paletmessen al klaar en  Har aarzelde even.  Hij gaf toe dat zijn vingers begonnen te jeuken. Nadat ik hem carte blanche had gegeven, trok hij zijn jasje uit en de schort aan, en stroopte zijn mouwen op. Hij nam de verf, mengde, zocht een penseel uit en begon!

Na een halfuurtje had mijn schilderij met een paar gerichte penseelstreken een ware metamorfose ondergaan. Ja,  zo hoorde het te zijn. Dáár werd ik helemaal blij van! Nu was mijn schilderij echt af.
Dankzij de samenwerking met Har, was het práchtig geworden. Nu mag er ook een mooie lijst om en kan ik het eindelijk ophangen.

Het schilderij hangt in de kamer, mooi ingelijst, en op een passende plek. Een prachtig voorbeeld van co-creatie. Met zijn drieën, Har, ondergetekende en de inlijsterij, hebben we een prachtig werkstuk afgeleverd. Zo werkt dat dus.
En mooi was, toen ik Har weer sprak, dat hij vertelde dat hij thuis zijn schilderij nu ook had afgeschilderd. Zo zie je maar weer waar samenwerking toe kan leiden.
Maar ook hoe je soms het lef en de moed moet opbrengen om iets waar je veel energie, liefde en tijd in hebt gestoken, te 'offeren' ten behoeve van een bijzonder eindresultaat, jouw uiteindelijk doel. Nu pas zichtbaar geworden omdat je de moed hebt om opnieuw te beginnen.  Het is je beloning voor je moed, samenwerking en geen genoegen nemen met minder. Op de schilderijen zie je dat de zon op ieder schilderij is vertegenwoordigd. Zij het op een eigen wijze. De vlinder  op het allereerste schilderij (gemaakt in 2013) kondigt de transformatie al aan.







Dit wilde ik vandaag even met jullie delen.