maandag 8 oktober 2018

Een nieuw begin

Kort voor mijn zestigste verjaardag stond ik plotsklaps op een tweesprong,
die ik niet zag aankomen.
Aan de ene kant het leven zoals het er nu uitzag... en de andere kant ???...


Er was een proces op gang gekomen dat ik niet meer kon stoppen, het proces van bewustwording!  Hierover heb ik al vaker geschreven. Er gebeurde van alles!! Het was echter lang geleden dat ik zo sterk de drang naar verandering voelde. Mijn leven paste niet meer bij wie IK in essentie BEN.
Ik keek naar mijn moeder, 85 jaar oud, aangeraakt door het monster dat dementie heet... vervolgens keek ik in de spiegel en zag de lijntjes, de rimpels en het verdriet in mijn ogen. 
Toen keek ik naar de mensen om mij heen die ik lief had en ik voelde het verdriet in mijn hart. Wetende dat ik mensen die ik lief had, pijn zou bezorgen als ik mijn hart zou volgen. En mijn hart liet steeds vaker horen dat het niet gelukkig was met de manier waarop ik mijn leven invulde...
Weer keek ik naar mijn moeder en overdacht dat ik (als ik die leeftijd haal) ook zo zou zijn over slechts 25 jaar. Ik ben in de nazomer van mijn leven, maar mijn zon schijnt nog te fel om de warmte niet te kunnen voelen. Ik wil mijn beschermingslaag uittrekken als een paar overtollige truien en de warmte van het leven weer voelen. Vele jaren ben ik meegelopen in een levensritme dat niet mijn ritme bleek te zijn. Ondanks de vele momenten van geluk en tevredenheid, was ik in een rol gegroeid die ik mezelf had aangemeten. De realiteit had me ingehaald. Te vaak had ik mijn vingers in mijn oren gestopt als mijn innerlijke stem kritische opmerkingen maakte. Het werd tijd om naar mijn hart te luisteren. En dat doe ik nog steeds. 

De tijd heelt wonden en ik blik terug op een periode van intens verdriet, loslaten en doorgaan. Als ik nu, bijna 2 jaar later terug kijk naar de foto's uit die periode, dan herken ik mezelf soms niet.
Maar ik ben er weer en iedere dag voel ik de zon en de warmte en geniet ik van mijn leven. Blij dat ik geluisterd heb naar een raad die ik velen geef... Loslaten!! als het niet meer past en zelf de regie nemen.  Pas dan kun je jezelf weer horen en je eigen ritme herkennen en leven. 

Als mens heb ik terug gevonden naar mezelf. Alles wat ik nodig heb, valt mij toe. Nu ik de draad weer heb opgepakt zal ik in de komende tijd weer meer kunnen schrijven. Als talentencoach weet ik dat ook ik 'de weg van de held' heb moeten gaan om mijn (levens)missie uit te kunnen voeren. Maar ik ben al rijkelijk voor mijn moed beloond. De wolkjes van verlangen en heimwee naar de mensen die ik mis, drijven na een tijdje weg. Voortgestuwd door de prachtige herinneringen die ik koester.